De telefoon ging en ik pakte op. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een vriendelijke vrouwen stem. Ze klonk een beetje wanhopig: “Vorige week heb ik op uw site een hartje met vergeet-mij-nietjes gezien en nu kan ik het niet terugvinden. Zou u mij even kunnen helpen?” Ik wist over welk artikel ze sprak en ik legde uit, dat het hartje uitverkocht was en daarom niet meer op de site stond. “Oh … Ik had zo graag zo’n hangertje willen geven aan mijn kinderen. Ik zal namelijk binnenkort sterven en wilde graag …“. Ik voelde de brok in haar keel. Ondertussen waren mijn gedachten al aan het werk. Ik wist waar wij de hangertjes vandaan hadden, echter niet hoe snel de leverancier zou kunnen leveren. Ik sprak met de mevrouw af, dat ik mijn uiterste best zou doen om dit specifieke hartje deze week nog naar haar te versturen. Het is me gelukkig gelukt.

Enkele dagen later, wanneer ik de hartjes voor de mevrouw inpak, vliegt er een herinnering vanuit mijn hart.
Er ligt een meisje in haar bed, te moe om de hele dag op te zijn, maar te levendig om niets te doen. Ze giebelt wanneer ik naar haar kijk en ze wuift me weg, wanneer ik vraag waarom ze zo moet lachen: “Dat is geheim en alleen oma weet het”, geeft ze als antwoord. Ik laat het maar met rust, want ik weet hoe goed ze is in het bewaren van geheimen. Oma zal vanavond komen en hopelijk wordt dan mijn nieuwsgierigheid bevredigd. Voor mijn meisje gaat de tijd echter veel te langzaam voorbij. Ze vraagt om het uur of het al gauw avond is, want dan komt oma. Als ik weer een poging doe, dan glimlacht ze geheimzinnig, maar zegt niets. Wanneer oma er dan eindelijk is, mag niemand hen nog storen. Ze sluiten zich op in de kamer. Het is een waar complot! Partners in crime. Toch worden we na lang wachten uitgenodigd om bij hen te komen. Het voelt bijna officieel. Mijn kind heeft de regie in handen. We moeten netjes op de bank gaan zitten en dan komt ze met een mandje in haar handen van bed af. Oma helpt haar in de rolstoel. Haar oogjes stralen, wat is ze blij, met deze verrassing. We zien in het mandje kleine pakjes liggen met onze namen erop. Ieder mag zijn eigen geschenkje eruit zoeken. Op haar teken, mogen wij het open maken. We zijn verbaasd, maar voelen ons volstromen met warmte en liefde. Wat heeft ze nu weer bedacht.
Ieder van ons ontvangt een klein zilveren medaillon. “Omdat ik jullie zo lief vind”, zegt ze met heldere stem.
Een kind dat ons zoveel herinneringen heeft gegeven. Het medaillonnetje ligt bij mij op een bijzonder plekje. Ik durf het niet te dragen, want stel dat ik het kwijt zou raken. Ik zie het regelmatig en dan hoor ik haar weer zeggen. “Omdat ik jullie zo lief vind”. Ontroerd blijf ik door dit gebaar van dankbaarheid en verbinding.

Ik hoop, dat voor de kinderen van deze mevrouw hetzelfde gevoel mag ontstaan. Een herinnering die altijd in hun hart aanwezig mag blijven en een warme glimlach tevoorschijn zal toveren…