Mythe lag ongeduldig in haar bed te wachten, totdat Kleine Ster z’n ogen open zou doen. Toen dat dan ook uiteindelijk gebeurde lachte Mythe met stralende blik naar haar lieve vriendje:” Hé, goedemorgen slaapkop, ben je eindelijk wakker? Ik wacht al een hele tijd. Ik was al wakker voordat het licht werd!” Kleine Ster wreef zich in de ogen en rekte zich nog eens uit om dan te vragen: “Maar waarom heb je me dan niet wakker gemaakt? Het is toch helemaal niet fijn om in het donker te liggen.” Mythe vond het echter helemaal niet erg. Ze was de vorige avond al op tijd in slaap gevallen en was daardoor zo vroeg uitgeslapen geweest en voelde zich nu weer stukken beter. “Weet je Kleine Ster, weet je dat je in de nacht heel anders denkt, dan overdag?” Kleine Ster was direct op z’n hoede, want hij wist dat er nu een uitleg kwam, waar hij waarschijnlijk nog nooit bij stil had gestaan.  Hij gaf dus wijselijk geen antwoord en wachtte rustig af. “Als het donker is, lijkt alles zo grauw, dan veranderen ideeën en wensen waar je anders blij van wordt, in gedachten waar je je dan angstig bij voelt of waar je bezorgd van wordt. Heel raar.” Kleine Ster luisterde en vroeg zich af wat Mythe zich dan zoal in haar hoofdje had gehaald. “Waar heb je dan over nagedacht?” Mythe bleef even stil en met een nadenkende blik sprak ze eerst langzaam en toen steeds sneller:” Ik bedacht, dat ziek zijn niet zo leuk is en toen kwam er meteen bij dat ik misschien nog wel eens een keertje naar het ziekenhuis terug moet en dat ik dan misschien wel geopereerd zou moeten worden en dat ik dan weer pijn zou krijgen en toen kwam er als vanzelf bij, dat ik misschien nog wel erger ziek zou kunnen worden…. Nou, dat vond ik helemaal niet leuk!”
Kleine Ster begreep wat Mythe vertelde en legde uit, dat hij dat ook wel eens meegemaakt had en dat hij daarom ook aan Mythe had gezegd, dat zij hem wel wakker had mogen maken. Maar toen keek Kleine Ster naar het gezichtje van z’n vriendinnetje dat nog steeds enorm straalde, wat hij niet goed bij het verhaal kon plaatsen. Dus vroeg hij of ze misschien nog meer gedacht had. “Jaha, natuurlijk. Ik werd best wel bang en dat voelde niet fijn en toen heb ik geprobeerd om juist leuke dingen te gaan bedenken. Want ik kan natuurlijk nog wel eens naar het ziekenhuis moeten, maar toen ging ik verzinnen dat ik aan de dokter zou laten zien, dat ik nog heel veel kan. Wanneer ik misschien geopereerd zou moeten worden, dat ik dan supersnel weer herstellen zou en weer terug mag naar huis. Weet je Kleine Ster, ik herinnerde mij de gezellige dagen met jou en de kleurtjes die jij me altijd schenkt, de grapjes die jij maakt en de spelletjes die wij spelen. Ik werd steeds vrolijker en terwijl de zon langzaam opkwam, was ik niet meer bang en bezorgd. Het voelde alsof ik steeds sterker werd, alleen maar door het te herinneren.”
Vol blijdschap en trots hing Kleine Ster aan z’n draadje voor het raam en zachtjes hoorde hij Mythe fluisteren: ”Lieve Kleine Ster, wat ben ik dankbaar dat ik deze herinneringen heb en dat jij diegene bent met wie ik deze momenten heb doorgebracht.”