Tijdens de vakantie plaatsen wij inspirerende verhalen.
Ooit heb ik deze kleine verhaaltjes gedeeld en vind het nu weer de tijd om ze te herhalen, omdat ze verbinden. De woorden raken en soms, herken jij je er zelf ook in en hopelijk zullen ze inspireren of een glimlach tevoorschijn brengen.
De verhalen gaan over Mythe, een meisje dat met een ziekte te kampen heeft, en Kleine Ster, haar vriendje, dat vanuit het heelal naar haar toe gekomen is, om haar dag in te kleuren en op te fleuren.
Het zal niemand verbazen, dat mijn kinderen mijn grootste inspiratiebron hiervoor zijn. Annemiek is Mythe en Twan ( haar kleine broertje ) is Kleine Ster.

Ik wens je veel leesplezier.
Karin

Voorzichtig klom Mythe uit haar bed. Ze had goed geslapen en toen ze wakker was geworden, scheen de zon al vrolijk door het raam, waardoor er duizenden kleine regenboogjes te zien waren, geschonken door haar vriendje Kleine Ster. Ze zag dat hij nog wat dommelde, dus sloop Mythe naar haar kledingkast. Ze probeerde haar broeken en zocht tussen de shirtjes, ze had een heerlijk gevoel voor vandaag en daar wilde ze uiting aan geven. Uiteindelijk pakte ze haar knalgele broek met de gebloemde rand, het roze shirt met glitters en haar nieuwe hoed zette ze alvast op haar hoofd.

Kleine Ster deed eindelijk z’n ogen open en zag Mythe al druk bezig om zich aan te kleden. “Goede morgen, Mythe. Heb je lekker geslapen?” Het antwoord kwam niet meteen, want Mythe zat nog met haar hoofd in het shirt, maar uiteindelijk floepte er een velgekleurd hoofdje door de opening. Mythe had dus blijkbaar haar hoed niet afgedaan. Het zag er allemaal heel vrolijk uit. “Hé, Kleine Ster, goedemorgen. Ik heb heerlijk geslapen en ik voel me heel goed deze morgen, dus heb ik zin om leuke kleren aan te doen. Terwijl Mythe sprak trok ze haar broek aan en ze nam een rode schoen en deed die aan haar rechtervoet. “Gossie, mijn linkervoet wil een andere kleur. Nou dat kan wel hoor. Ik heb ook nog wel een knalblauwe schoen!”

Kleine Ster hing met open mond toe te kijken. “Maar Mythe, dat kan toch niet? Je moet twee gelijke schoenen dragen, dat hoort zo.” Mythe keek terug naar haar vriendje dat voor het raam hing te glinsteren. “Maar ik hoor helemaal niets, Kleine Ster, wie zegt dat dan?” Kleine Ster dacht even na en antwoordde: “Men vindt dat raar, wanneer je anders doet dan men vertelt. Dat zijn andere mensen, die weten hoe het allemaal hoort en zo.” Mythe haalde haar schouders op en sprak kordaat: “Maar er zijn toch te veel andere mensen, die kunnen toch helemaal niet weten wat ik leuk vind. Als we dan allemaal doen, wat zij zeggen, dan zijn we toch allemaal hetzelfde… en dat kan toch niet, Kleine Ster. Ik doe wat mijn voeten willen dus eentje rood en eentje knalblauw. ”Trots hief ze haar voeten omhoog en liet Kleine Ster het resultaat zien en eerlijk gezegd moest Kleine Ster wel lachen, het zag er allemaal zo prachtig fleurig uit. Je kon gewoon zien dat Mythe zich werkelijk een keertje supergoed voelde en daar mag je toch ook echt blij van zijn.

De gedachte was nog niet verdwenen of Mythe schommelde Kleine Ster heen en weer met de mededeling, dat ze nu lekker naar het park zouden gaan. “Ga je dan zo?” wilde Kleine Ster nog weten. “Jahaa”, was het antwoord van Mythe, “Ik vind mezelf hartstikke mooi!” Kleine Ster sprong van z’n touwtje en dacht diep na wat hij dan eigenlijk voor zichzelf leuk vond. En ineens wist hij het. Hij had ooit een keer een prachtige bellenstok gekocht, maar had er niet mee durven wandelen. Vandaag ging hij het doen en terwijl hij naast Mythe sprong griste hij die stok uit z’n verborgen plekje en samen gingen ze op weg. De een met bloemen en duizenden kleuren en de ander met prachtige bellenmuziek…