Weer kwam er een mailtje binnen met een verzoek voor een gedicht. Ze vroeg: “Kun jij misschien een gedicht schrijven voor vrouwen die mishandeld zijn?”. Bij het lezen van enkel die paar woorden sloeg mijn keel dicht. Mijn hart begon als een razende te kloppen en het zweet brak me aan alle kanten uit. De rust die ik over het algemeen kan bewaren, was verdwenen en ik voelde me schichtig en bang. Is dit het gevoel dat iemand bij zich draagt wanneer hij of zij onverwachts met woede te maken krijgt. Zinloos geweld? Een moment van onachtzaamheid, verwond voor het hele leven?

Nu ik dit stukje tekst schrijf krijg ik het weer benauwd, weer schakelen zich allerlei antennes in en ben ik op mijn hoede. Je kunt maar nooit weten… Ik voel me niet veilig. Ik zorg dat ik weet waar ik sta en laat de teugels nooit meer uit handen nemen. Ik zorg dat ik sterk ben en krachtig. Ik hou de ander grondig in de gaten.

Eén klein moment met gevolgen die nooit meer verdwijnen…