Ik open mijn hart en laat mijn woorden gaan. Terwijl ik ze uit, geef je mij de ruimte om mijn twijfels naar buiten te laten stromen, mijn tranen, mijn gekwetstheden, mijn eenzaamheid en mijn verdriet. Zonder oordeel zwijg je en laat me gaan. Je nodigt me elke keer weer uit om mijn emoties neer te zetten op jouw witte papier.
Vanaf mijn 10e verjaardag ben ik in het bezit van een dagboek. In eerste instantie beschreef ik wat ik zoal op een dag deed, maar hoe ouder ik werd hoe meer ik mijn gevoelens beschreef. Ik voelde me veilig en vertrouwd en ik wist dat alles wat ik uitte goed was. Mijn eerste liefdesverdriet, mijn pogingen om het leven te begrijpen, maar ook mijn prachtige momenten. Alles kwam vanuit mijn hart naar buiten gestroomd en het luchtte op, het bevrijdde me en gaf me steeds weer een handreiking naar dankbaarheid.
Mijn leven nam vele wendingen en deze gingen niet altijd over rozen. Wanneer je kind ziek wordt, staat je leven niet langer in het teken van leven, maar van overleven. Wanneer je kind sterft is geen dag meer zoals je het kende… nooit meer hoe het leven ooit is geweest. Ik was niet meer dezelfde, maar door mijn weg te beschrijven, kwam ik dichterbij mezelf. Ik hoefde nergens aan te voldoen, ik mocht ieder moment voelen wat ik voelde, mijn luisterend oor, was er voor mij. In de duisternis van mijn gebroken hart, kwam het beschrijven van mijn tranen als lichtpuntjes, die me de weg weer wezen naar een veranderde toekomst. Het leven bood me elke dag een nieuwe mogelijkheid en ik mocht dat proberen te accepteren. Rouw is en blijft niet te controleren. Rouw is ook niet met een pen te beschrijven, maar wat ik met deze reisgezel beleven moest, heeft me krachtiger gemaakt en heeft me laten zien dat alles op zijn eigen tijd ontstaat.
In mijn dagboek herlees ik nog regelmatig mijn vallen en opstaan en ontdek dat ik ben doorgegaan. Ik mocht van de tijd gebruik maken om het gemis in mijn leven te verweven. Ik heb vele herinneringen niet alleen in beeld en gedachte bewaard, maar ook met woorden een plaatsje gegeven…
Karin
