Ik keek naar haar gezichtje en zag dat ze niet meer bij mij was. Ze had nu echt een laatste keer adem gehaald. Haar gevecht was gestreden en er ontstond een heel zacht vredig schijnsel om haar heen. Wat een contrast met de storm die door me heen raasde. Golven sloegen tegen de binnenkant van mijn ribben. Mijn hart brak…. scheurde in stukken. Mijn ogen werden aangetast door stekende tranen en mijn lichaam was koud.. oneindig koud. Daar lag het mooiste meisje van de wereld. Het krachtigste kind dat ik ooit had gekend en ik zou vanaf dat moment zonder haar verder moeten. Het voelde alsof er ook een stuk van mij afstierf en ik wist dat ik nooit meer hetzelfde zou zijn.
En …
De wereld draaide domweg door! Het leven stopte niet. Mijn hart bleef slaan, mijn mond bleef spreken, mijn benen bleven lopen, mijn handen bleven geven… Het leven stopte niet….
Dank je wel grote zus! Ik geef je een stevige knuffle terug hoor ♥
Lieve Zus,
Tranen stromen over mijn wangen na het lezen van deze blog. Wat is het leven toch hard en oneerlijk verdeeld. Ik weet op dit moment niet wat ik zeggen moet, alleen dat ik grote bewondering voor jou heb voor de wijze waarop jij in het leven staat. Ik wens je alle goeds op deze wereld toe.
Liefs met een dikke knuffel,
Marietje .