Steeds verder trek ik naar binnen. Een weg die ik heb te gaan, sinds het overlijden van Annemiek. Ik had het idee, dat haar leven niet voor niets is geweest en dat ze ons een les te geven had. De zoektocht begon en ik stapte eerst wat onwennig voort, maar naar gelang de tijd verstreek kreeg ik moed en vertrouwen. Het is een pad dat ik op de tast af leg, maar zo enorm prachtig is, zo rijk, zo waardevol, zo intens, de kleuren zijn helderder, de zon warmer en ik mag het ervaren. Het is geen toverspreuk die ik uit moet spreken. Ik hoef geen macht uit te oefenen. Ik heb geen krachten nodig die bovenmenselijk groot moeten zijn. Ik hoef alleen maar mijn ogen te openen en mijn hart te volgen. Daar waar angst geen vat meer op mij heeft, daar vind ik een nieuwe wereld, een ander leven.. het ware leven dat mens-zijn heet…