Soms, heel soms ging er zomaar een dag voorbij, zonder dat ik aan mijn overleden kind had gedacht. Het vreemde daarbij was, dat ik me daarover meteen schuldig voelde. Alsof er een mist optrok, die me terug wilde hebben naar het trieste gevoel van gemis. Alsof ik van mezelf niet mocht vergeten, niet verder mocht leven, nooit weer echt vrolijk hoorde te zijn. “Ik ben iemand verloren, dus… ”.
Het pad van rouw, trok ook hier door mijn wezen. Hoe ging ik om met deze gedachte?
Ik ontdekte, dat het vooral een gedachte was, die me vertelde dat ik niet zo vrolijk mocht zijn en dat het vreemd was, dat ik niet meer elke dag met de lege plek bezig was. Ik werd stil en liet gedachten gaan. Ze kwamen regelmatig vanuit het rouwproces. Het wilde de leegte weer vullen. Het wilde me helpen om het gemis te plaatsen. De gedachte vormde zich, om met het verdriet om te kunnen gaan. De eerste jaren op het pad van rouw, nam de gedachte mijn leven over en liet me volgen en herbeleven. Soms kreeg de gedachte, het voor elkaar om me te laten struikelen, liet het me vallen, ging het me aan de haal. Mijn hart was gebroken en dat deed waanzinnig veel pijn, de gedachte wilde dat het zou veranderen. Mijn hart bloedde en dat maakte me moe en verdrietig, de gedachte wilde dat veranderen. Het pad van rouw, liet me echter zien, dat er geen verandering mogelijk was, alleen acceptatie en dat er een nieuwe invulling moest worden gegeven. Het pad was liefdevol en mild. De weg was geduldig en gaf me de tijd om naar mijn hart te leren luisteren en toe te geven aan de pijn en de tranen. Waar mijn gedachten weg wilden en pijn wilden vermijden, ging mijn hart op zoek naar verzachting en berusting. Het hart heelde heel voorzichtig, doordat het contact bleef houden met de liefde. De liefde die de verbinding altijd in herinnering houdt.
Het schuldgevoel, de gedachte dat ik niet mocht vergeten en daardoor niet echt meer mocht genieten, verminderde hierdoor. De liefde kreeg namelijk steeds meer zendtijd. In herinneringen kwam de warmte terug. In gedenken kreeg ik weer vat op de levenslust van mijn kind en dat van mijzelf. Om gemis te kunnen plaatsen kwam ik erachter, dat ik vooral mijn gevoel erbij moest betrekken. Emoties mochten en mogen er zijn en van daaruit, ben ik in staat geweest om een nieuwe plek in te richten voor mijn kind, dat niet meer aanwezig is, maar alles nog altijd met me deelt. Gun jezelf de tijd om te ontdekken, wanneer het hoofd wil vermijden en sta jezelf toe om de wond te voelen, te doorleven en te verweven in je verdere bestaan.

Een warme krachtknuffel