Ik kijk graag naar programma’s over mensen in het dagelijks leven. Gisteravond Obese, hoe gaat het nu met? Daar was Danny. Mister Obese himself. Hij was in de aflevering van 2 jaren geleden een gigantische hoeveelheid gewicht kwijt geraakt. Supertrots was hij en had toen het gevoel dat hij de wereld aankon. Terwijl ik toen naar hem keek, vond ik steeds, dat hij alles weg lachte. Zo gauw Wendy dichtbij kwam, maakte hij een grapje, lachte hard en ging op een ander onderwerp over. Nu zagen wij hem terug. Even dik als toen. Hij schaamde zich immens en hij noemde zich een loser. Ik heb een hekel aan dat woord. Loser is een woord dat een soort beschuldiging met zich meebrengt. Het pint de persoon vast aan falen, sukkel- en waardeloos zijn. Terwijl diegene die loser genoemd wordt.. zichzelf dan ook een loser vindt, dat totaal niet is. Hij voldoet even niet aan de verwachting en heeft steun en begrip nodig, maar geen veroordeling, waarmee hij aan de kant wordt geschoven. Stel dat je als mens nooit mag falen.. nooit overnieuw mag proberen.. nooit voor een herkansing mag… waar leidt dat dan naar toe? Dat je niet meer durft te proberen en niet meer van je fouten leren mag.
Dus laten we ‘loser’ niet meer gebruiken. Laten we de ander maar ook onszelf de ruimte geven om het leven te ontdekken met vallen en opstaan. Steeds weer opnieuw!

Een bijpassend Troostgeschenk: Je bent een kanjer!