Vakantietijd, vrijheid, niets moeten en even geen verplichtingen. We reizen overal naar toe en merken dat deze reis zoveel ontspanning geeft. Vreugde, vermaak, rust en bijtanken om straks de drukte weer aan te kunnen.

Al maandenlang is ze aan het voorbereiden. De route staat gepland, hoogtepunten gemarkeerd, de tijd is ruimschoots ingevuld en ze heeft er zin in. Vanaf haar tienerjaren heeft ze iedereen verteld, dat zij ooit een wereldreis zou gaan maken en nu is het dan zover. Haar ogen stralen wanneer ik met haar praat en ze laat me meegenieten van de oorden, die ze in ieder geval bezoeken zal. Enthousiast toont ze mij haar rugzak. Het was nogal moeilijk om de meest essentiële zaken mee te krijgen, maar het is haar gelukt. “Prioriteiten stellen”, sprak ze schouderophalend. Vol respect kijk ik naar deze jonge vrouw, die de wereld met andere ogen wil gaan zien. Ze draagt een behoorlijk emotionele bagage op haar schouders en ik hoop dat ze deze langzaam maar zeker kwijt zal raken, tijdens haar trip. Het verlies van haar moeder (mijn vriendin), de leegte die voor haar zo tastbaar is, heeft haar grote droom extra snel tot uitvoering gebracht. “Het leven kan zo snel veranderen en ik wil daarom nu mijn reis gaan ondernemen”.
Wanneer ik vertrek hou ik haar even stevig vast en vertel haar dat haar moeder zeker met haar meereist en de vreugde zeker voelen zal, wanneer zij gelukkig is. Ik fluister met tranen in mijn ogen: “Geniet van elk moment, laat je verrassen en hopelijk kom je lichter terug. Vier het leven en kom weer veilig thuis”.