Vanaf het moment dat er werd medegedeeld, dat er niets meer te doen was en dat de medische wereld was uitbehandeld, wisten we dat er een tijd zou komen waar een lege plaats voelbaar zou zijn. Ons leven kende echter nog vreugde en ons kind leefde ons voor om van elke dag een feestje te maken. De werkelijkheid liet ons elk moment omhelzen, terwijl de dag naderde. De bewuste dag, die in de toekomst op ons lag te wachten. Is het mogelijk om met dit weten, de tijd in te vullen, zonder in de toekomst te staan? Hoe moeilijk was het om niet verder te kijken. In het hier en nu te blijven was een uitdaging. Toen het moment uiteindelijk aanbrak en er afscheid moest worden genomen, bleek het weer een hele krachttoer om de werkelijkheid te aanvaarden.
Het liefst was ik achter gebleven op die laatste dag. Toch ging en moest ik door.

Je hebt het als mens niet in de hand, hoe het leven tot je komt. Niets is eigenlijk blijvend. Verandering is wat het leven het leven maakt. Je kunt als mens denken dat je grip hebt op de dag en dat je controle ontwikkelt, maar niets is minder waar. Het leven komt zoals het komt en geen dag is gelijk. Het is aan ons om daar mee om te gaan. Er is vertrouwen voor nodig en moed, liefde en berusting. We zijn krachtpatsers om elke ervaring op waarde te leren schatten. Positieve belevenissen worden met liefde en enthousiasme aanvaard, maar de uitdagingen, verlies en pijn zijn andere aspecten van het menszijn. Kunnen wij deze werkelijkheid aan of vluchten wij liever weg. Gaan we op zoek naar acceptatie of blijven we achter in machteloosheid. Het is niet eenvoudig om te beseffen dat het leven goed is en jou geeft waar je van zult groeien. Vooral wanneer je helemaal niet groeien wilt en het liefst terug wilt naar de mooie dagen. Er komen altijd hordes, die genomen moeten worden of waar je voor kunt blijven wachten en ook dat is goed. Jouw werkelijkheid is wat jij ervan maakt.