De klok is weer een uur vooruitgezet. Ik drukte met aandacht de wijzer van mijn keukenklok vooruit en met het veranderen van dit tijdstip, kwam er een stil verlangen bij mij omhoog.
Wat zou ik immens graag de klok een keertje terugdraaien… en dan geen uurtje, maar een paar jaren. Wat zou ik dolgraag terug in de tijd willen, waar het leven nog eenvoudig was en in balans. Geen weet hebbende van het verlies dat ik ooit zou gaan lijden. Zorgeloos en vol wensen en verwachtingen. Het huisje, boompje, beestje verhaal waar je voor altijd en eeuwig gelukkig zou leven. Ik zou het nu bijna een sprookje kunnen noemen.

Met het weten van nu, kijk ik terug en daarbij zucht ik diep. Natuurlijk moet je niet elk moment stilstaan, bij een mogelijk lijden. Natuurlijk is het ‘gewone’ leven echt heel gewoon en normaal. Je hoeft echt niet steeds bewust te zijn, van het geluk dat er is, wanneer het leven gaat zoals het gaat. Toch had ik graag met het besef van nu, meer bewust van dit geluk van toen, willen genieten.

De klok draai je echter niet terug naar ooit. Het enige wat je met dit besef kunt doen, is om de vreugde die er op dit moment toch ook altijd weer is, volledig te aanvaarden. Want morgen is vandaag al niet meer en is er weer een dag voorbij, die eigenlijk wonderlijk mooi had kunnen zijn.

Het uur is vooruitgezet. De dag is weer langer en de zon bracht al een paar mooie heerlijke dagen. In het verlangen naar ooit en toen, komt nu de kracht om op dit moment het mooiste van de tijd te maken, zodat ik over 10 jaar voor mezelf kan bepalen. Ik heb er volop van genoten en dat blijf ik in mijn leven lang doen.

Ik leef mijn sprookje ondanks verlies en tegenslagen door, met een bewuste blik op het leven, dat mij nog altijd omringd met waardevolle momenten.