In de leegte na het afscheid moest ik op zoek naar een weg, die voor mij nog niet aangelegd was. Ik nam een afslag, wanneer ik dacht dat het goed zou zijn. Ik was verdrietig. Ik voelde me leeg. Ik dacht dat ik verdwaald was, in een wereld die ik niet langer meer begreep. Doordat ik pijn voelde leek het dat ik me moest beschermen en ik bouwde heel dapper een muur om mijn hart. Ik kon op deze manier verder (dacht ik), maar niets bleek minder waar. Achter die muur werd het alleen maar donkerder en mistiger en vanaf dat punt kon ik helemaal geen stappen meer maken. In de duisternis vond ik je ook niet terug. Mijn tranen wezen me geen pad, waardoor ik weer vreugde zou kunnen vinden.
Pas op het moment, dat ik besloot om het licht weer toe te laten, geen vragen meer te stellen en mijn verdriet te laten zijn, vond ik de antwoorden… voelde ik jouw aanwezigheid terug en stroomde de liefde die ons verbindt voor altijd verder.

Ik laat je vrij en ik voel de vrijheid. Ik laat je zijn en ik voel de liefde. Ik hou jouw wezen in herinneringen dicht bij me en merk dat mijn hart weer met vreugde vervuld raakt.