Ik heb de deur dicht gedaan

Door het verdriet en gemis kwam ik op een weg te staan, waar ik vooral door kou werd omgeven. Het ‘normale’ leven was verdwenen en ik kon geen stap meer zetten, omdat ik dacht dat dit totaal onmogelijk was. Mijn dagelijkse leven bestond vooral uit het missen van Annemiek. De lege plek die bijna tastbaar en pijnlijk in mijn wezen zat. Ik dacht ook dat dit voor altijd zo zou blijven, want deze lege plek zou nooit kunnen worden opgevuld. Toch bracht de tijd inzichten, ervaringen en ontdekkingen, die me lieten zien, dat dit enorme gapende gat wel degelijk weer vol te krijgen was. Het kostte me enorm veel moeite. Het vergde elke minuut inzet en oefening. Het eiste kracht en moed en vertrouwen om te voelen, dat een geliefd persoon wel lijfelijk kan verdwijnen, maar nooit uit mijn wezen. En daarmee ben ik op pad gegaan.

Ik blijf niet langer vastgebonden

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Write a comment