Geen verplichtingen, geen afspraken en ik was over het algemeen alleen. Mijn wereld stond stil en ik moest het opnieuw vormgeven. De dagen waren de dagen. De zon scheen. De lucht was blauw. De vogels vloten. De bloemen bloeiden… en toch was het leven niet zoals het had moeten zijn.
Ik zat urenlang aan tafel en las de krant van voor naar achter en andersom. Ik hoefde helemaal niets en mocht doen, waar ik zo lang niet aan toegekomen was. Hoe fijn was zoveel ruimte en vrijheid. Niemand die iets van mij verwachtte of waar ik voor moest zorgen…

Toch gilde heel mijn hart naar een kleine verplichting. Toch wilden mijn oren een opdracht horen of een vraag of een mededeling, waarmee ik aan de slag kon. De enorme stilte, knalde door mijn systeem, als oorverdovend lawaai. Vertraagd nam ik de tijd tot me en ik gleed weg in duisternis en soms zelfs wanhoop. Nergens houvast en ik kon niet vertrouwen op mijn automatische piloot. Ik had echter steun aan de contacten die er waren.

Ik herinner mij deze fase van het rouwproces en stel me voor, dat je in deze Corona tijd een geliefde bent verloren.
Niemand die even een bezoekje kan komen brengen. De afstand is lijfelijk voelbaar. Afscheid moeten nemen van een dierbare en het donker aan moeten gaan, zonder de omarming van een medemens. Dan wordt het rouwproces een nog eenzamere weg. Het pad van rouw is een pad, dat je alleen moet gaan. Niemand kan het van je overnemen, maar als de ander dan ook letterlijk op afstand moet blijven, dan kan ik me voorstellen, dat dit een nog heftigere route wordt.
Deze tijd is een bijzondere tijd en ik hoop dat we ondanks de afstand, er voor elkaar kunnen blijven. Dat we zelfs soms een beetje grensoverschrijdend contact maken, door de menselijke warmte toch over te brengen.