Altijd volg ik dezelfde regels 
Dag in dag uit, keer op keer 
Wetten uitgedacht door een ander 
Die ik domweg accepteer

Maar eigenlijk zou ik anders willen 
Mijn eigen ding doen en levenskunst 
Naar buiten en dan vrolijk zijn 
Wat ik jou ook van harte gun

Ik ga dan dansend door de regen 
Luidkeels zingend loop ik op straat 
Ik zwaai lachend en gelukkig 
Naar diegene die daar ook gaat

Zo ontstaat er een verbinding 
Tussen regels van jou en mij 
Omdat ze door ons warme hart 
Met zoveel aandacht ontworpen zijn

Het voelt zo goed verlost te worden 
Van elk opgelegd gedrag 
Ik hoop dat ik voor eeuwig 
Van deze vrijheid genieten mag

Karin

 

Kleine Ster en Mythe

Kleine Ster keek naar buiten en rekte zich uit om te kijken of er een
stukje blauwe lucht te zien was. Weer zuchtte hij diep, want ook
vandaag was de hemel bedekt met dikke grijze wolken, waaruit
waarschijnlijk wel weer bakken met regen zouden vallen. “Het wordt
ook nooit eens mooi weer, hoe moeten Mythe en ik nu onze dagen
invullen. Zo had ik me de zomer niet voorgesteld!” mopperde hij.
Gisteren hadden Mythe en Kleine Ster al geknutseld en een film
gekeken en ze hadden allebei gehoopt, dat de zon vandaag weer zou
schijnen. Kleine Ster bleef dus maar moedeloos aan z’n draadje
hangen totdat Mythe met veel lawaai binnen kwam wandelen.
“Kleine Ster, waar ben je…Oh je hangt nog steeds aan je haakje. Kom
daar eens eventjes van af. Ik ga naar buiten, heb je ook zin om mee te
gaan?” Kleine Ster was al van zijn plekje gesprongen en op bed gaan
zitten met de woorden:” Mythe, het is hartstikke bewolkt, dus zal het
vandaag wel weer regenen en in de regen kun je helemaal niets!”
Mythe haalde haar schouders op en legde haar jas op bed, ook had ze
laarzen gezocht en in de hoek van de kamer vond ze haar paraplu.
“Zo”, zei ze kordaat, “Ik ga in de regen spetteren en in de plassen
dansen en als het water heel erg lekker warm is, ga ik misschien wel in
de plas zitten, want dat lijkt me heel erg leuk!” Met grote ogen van
verbazing keek Kleine Ster naar Mythe en sprak bedachtzaam: ”Maar
regen is toch niet leuk en springen in een waterplas, dat heb ik
eigenlijk nog niemand zien doen, maar erin zwemmen dat lijkt me
helemaal geen goed idee.” Mythe lachte naar Kleine Ster en begreep
wat hij bedoelde, maar vond het geen reden om dat dan maar niet te
doen. Mythe trok haar jas en laarzen aan en de paraplu gebruikte ze
als wandelstok. Ondanks z’n tegenzin sprong Kleine Ster van het bed
en wandelde met Mythe mee. Hij probeerde nog te vragen of Mythe
niet eventjes kleren aan moest trekken, want in de pyjama leek het
wel een beetje vreemd, maar Mythe reageerde niet eens op de vraag,
dus liet hij het maar zo. Zoals hij al voorspeld had begon het te
regenen, waardoor Mythe vol enthousiasme haar paraplu uitklapte en
samen wandelden ze verder. Kleine Ster vond het niet leuk, hij voelde
dat de grond nat werd en op z’n voeten spetterde, zijn humeur werd
steeds slechter en hij wilde dat Mythe met hem terug naar huis ging.
Mythe echter wilde naar het park, naar de prachtige fontein die daar te
vinden was. Daar aangekomen voelde Mythe met haar hand in het
water van de fontein. ”Hé, Kleine Ster, voel toch eens het water is
lauw, het is niet koud.” Terwijl ze sprak trok ze haar laarzen en
sokken uit en stapte er pardoes in. Kleine Ster wilde niet, het leek zo
belachelijk. Maar Mythe spetterde alle kanten op, haar klaterende lach
schalde en eigenlijk was het ook wel grappig wat Mythe deed. Kleine
Ster ging voorzichtig met z’n ene voet proberen en voordat hij het wist
sprong ook hij in het water. Voorbijgangers bleven staan kijken en
sommigen reageerden als Kleine Ster, dat het wel wat raar leek, maar
vele anderen die voorbij kwamen, trokken ook hun schoenen en
sokken uit en sprongen in het water. Iedereen lachte en was vrolijk,
omdat een klein meisje, eventjes deed waar zij zin in had.
Zij had haar eigen regel bedacht en met moed en overtuiging deze ten
uitvoer gebracht!