Als mens heb je talenten meegekregen waar je gebruik van kunt maken. We zijn allemaal begaafd en hebben de mogelijkheid om van het leven een waar feest te maken. Toch zie ik maar weinig mensen dansend op straat. Ik hoor geen lied, dat door het park schalt. Ik zie geen mooi schilderij behalve de kleurrijke tekeningen van kinderen, gemaakt van stoepkrijt.
In de loop van ons leven, gaan we namelijk vergelijken. We worden op school al beoordeeld en er worden cijfers gegeven hoe ons werk wordt goedgekeurd of niet. Hiermee begint ook je eigen kritische blik en zoals dat met zo’n blik gaat… nooit goed genoeg. Wat tot gevolg heeft dat je niet meer durft te dansen alsof er niemand kijkt. Je zingt soms nog een deuntje, maar niet al te hard, bijna fluisterend. Je maakt geen tekening meer omdat je toch niet kunt tekenen en de schrijverspen ligt onbenut.

Ik ga niet meer vergelijken. Ik laat mijn kritische blik in het vervolg thuis. Ik ben trots op mezelf en wil het leven ervaren met al mijn talenten en mogelijkheden! Dan creëer ik een waar feest, dat elke dag gevierd mag worden.