Ik loop over straat, ga naar de winkel en wandel weer naar huis terug. De dag is fijn en de zon verwarmt mijn gezicht. Soms word ik dan overvallen door een intens gelukkig en dankbaar gevoel. Kan het leven zo prachtig mooi zijn? Kan mijn hart in deze harmonie blijven en alleen maar genieten van de geschenken van de aarde? Het kan. Het kan echt.

Mijn hart brak in duizenden stukken en ik heb er jaren over gedaan, om dat alles weer aan elkaar te lijmen. Tranen in overvloed. Pijn totdat mijn spieren verkrampten. Leegte die me bijna tot wanhoop bracht, maar ik ging door. Lijmen, rouwen, weer opstaan, knokken, vastberaden en doorgaan.
Vanuit het donker verscheen een piepklein lichtje en het leidde mij terug naar het dagelijkse bestaan.
Ik werd als het ware opnieuw geboren en leerde als nooit eerder wat het leven daadwerkelijk inhield.

Elke dag  weer krijg ik mogelijkheden aangeboden om de vreugde opnieuw te ervaren, om liefde te voelen of om dankbaar te zijn. Mijn gelijmde hart herstelt zich, ook al zijn er soms nog stukjes die weer pijn doen en dat zal ook altijd blijven, maar deze pijn heeft me ook laten voelen wat verbondenheid is en dat een verbinding nooit zal verdwijnen.

De dood deed zijn intrede en pakte iemand van mij af, maar ik zie nu, dat diezelfde dood me ook heel veel heeft gegeven. Een geschenk dat mij liet zien wat werkelijk belangrijk is in het leven.
“Geniet van de dag. Hij komt maar één keer. Morgen is het vandaag al niet meer”.
Een paar woorden, een zon op mijn gezicht of een opgestoken hand, zorgen voor de intensiteit van een moment. Ik ben me er nu bewust van…