Vandaag is de dag dat mijn vuur weer stralen mag. Het vlammetje heeft me gedurende lange tijd warm gehouden en is geduldig blijven branden. Ook al heb ik een hele tijd geen brandstof gehad, geen passie gevoeld, geen overtuiging meer vernomen en heb ik mij mee laten voeren naar verdriet en tranen. Het gemis heeft zich met mijn wezen verweven. De pijn is een deel van mij geworden. Het vuur smeulde, maar ging niet uit. Ik wist dat het ooit weer op zou laaien. Ik voelde diep van binnen dat mijn kracht ergens weer op zou vlammen. Ik koesterde mijn vuur, door de tranen te laten zijn, door niet te vergeten maar door de pijn heen te gaan. Ik hoefde niet meer met de ander mee, maar liep mijn eigen weg en daar ontdekte ik, dat het is zoals het is. Dat gemis bij mijn leven hoort en dat het goed is. Mijn verlies heeft mijn vuur niet gedoofd, het heeft me juist inzichten gegeven, dat het leven zoveel meer is, dan ik ooit had gedacht.
En Annemiek… tja … die is nog levendiger dan ooit te voren ♥