Het uur is weer teruggezet en de lampen moeten weer aan, wanneer we ’s avonds binnen zitten. De warmte die zo lang voelbaar was, is verdwenen en ik merk dat de kou meer grip krijgt. Aan de ene kant is deze tijd een gezellige tijd, waarvan ik geniet door kaarslicht en het koesterende van thuis. Maar aan de andere kant kruipt er ook altijd weer een gevoel van gemis in mijn wezen omhoog. De laatste maanden van het jaar vloeien samen, met vele momenten van gezelligheid en samenzijn. In dit samenkomen van velen, zal er echter altijd een leeg plekje zijn. Sinterklaaslootjes trekken, afspraken maken voor de Kerstdagen, Oud en Nieuwjaar… telkens ligt er een waas van afwezigheid. In stilte gedenk ik dan de mens, die lijfelijk niet meer aanwezig is, maar des te duidelijker in mijn hart. Gedenken is een werkwoord voor mij geworden. Een soort ademhaling, die vanaf de bewuste dag, zijn intrede deed. Ik gedenk, herinner, herdenk, bedenk dikwijls en met liefde de afdruk die in mijn wezen is vastgezet. Door onder te dompelen in een tijd die ooit eens was, zie ik mezelf weer gaan en leven, genieten en geven, zonder weet van een toekomst, die nooit werd verwacht.

Mijn gedenkplekje is daarom een speciaal hoekje in mijn huis. Altijd liggen er kleine voorwerpjes, die ik heb gevonden, gekregen of gekocht. Een kaarsje brandt. Het vult de leegte, het gemis.
Hier maak ik ruimte voor degene die voor altijd in mijn hart aanwezig is.

Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn dit producten die je wellicht kunt geven of op kunt laten sturen (zie foto’s).