Het leven gaat door. De dagen trekken gestaag voorbij, ook al lijkt het alsof de tijd vliegt. Ik maak mijn stappen en vind weer een weg die ik mag gaan. Maar ineens, op een onbewaakt moment, dan stroomt er weer een kriebeltje van tranen door mijn buik. Zonder reden sta ik weer eventjes stil. Ik kijk omhoog en zie de sterren en weet dat één van die sterren speciaal naar mij twinkelt. Het donker is even weer meer aanwezig en ook de leegte die nooit meer opgevuld zal worden. Zo graag zou ik nog even, heel even met je praten… en dan zou ik je nog een keertje zeggen hoeveel ik van jou hou en dat ook altijd zal blijven doen..