Deze morgen werd ik weer eens wakker door het geluid van de wekker en na een poosje nagedommeld te hebben, sprong ik met enthousiasme uit mijn bed. Heerlijk, de dag kon weer beginnen. Ik ben Troostgeschenk en leef als Troostgeschenk. Mijn telefoon ligt altijd onder handbereik en men kan altijd contact met mij opnemen, voor eventuele vragen of advies. Het ontbijtje bestond uit een kopje koffie met een beschuitje en dan ben ik er helemaal klaar voor. Enkele bestellingen stonden te wachten. Ik open ze en zie dat er een gedicht wordt gevraagd. “Zou je een gedicht willen schrijven voor een jongen van 20 jaar, die getroffen is door kanker?”.
Eigenlijk is het maar een zinnetje met woorden. Eigenlijk staat er alleen maar een opdracht, van een klant die deze jongen kracht, moed en sterkte toe wil wensen. Toch raakt deze bestelling een gevoelige snaar. Er trilt iets van binnen. “Getroffen door kanker” en ik heb een heel beeld voor me. Ik zie een 3 jarig meisje voor me, dat vol angst en beven mij aankijkt. Ze verwacht van mij, dat ik haar bescherm tegen die vreemde mensen aan haar bed. Ze wil dat ik ze weg stuur en dat ze weer met mij naar huis mag. Ik zie dagen van lijden voor mij, van operaties, van bestralingen, van pijn en tranen. Ik dacht dat ik ze mooi opgeborgen had in mijn herinneringskast. Het deurtje had ik toch dichtgedaan? Ik had het slot toch omgedraaid?
Die herinneringskast heeft laatjes en deurtjes die altijd weer openschieten. Je denkt dat het leven zijn gang weer gaat en dat je weer compleet meedraait in de wereld van vandaag, maar door een paar woorden, een liedje, een geurtje , een speciale datum of een naam, openen zich deze laatjes als vanzelf. Ik krijg daar geen vat op, ook al sluit ik ze met dubbeldikke sloten en dompel ik ze in vergetelheid. Het verleden blijft altijd aanwezig en draagt een bepaalde lading. Vooral als het verleden pijn heeft veroorzaakt, is het een soort herinnerings’flipper’kast.  Het balletje van herinneringen stuitert dan alle kanten op.
Dit is mijn leven. Ik zucht en herinner mij enkele momenten die ik met Annemiek heb meegemaakt. Ik doorvoel nogmaals welke behandelingen ze heeft moeten ondergaan. Ik zit stil en laat ze zijn. En zomaar ineens zie ik een 6 jarig meisje voor me, dat ondanks haar ziekte zingt, danst, springt en de wereld omarmt. Ineens opent zich het kastdeurtje van haar moed en haar levenskracht. “Mam, ik heb dan misschien kanker, maar kijk toch eens, wat ik allemaal nog kan! Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!”

En zo is het… welke herinneringen geef ik de meeste aandacht.