Ik merk dat het licht zich weer terugtrekt. De dagen worden merkbaar korter en er branden alweer kaarsjes in de avond. Op dat moment weet ik, oktober nadert. Oktober is voor mij de maand waarop ik de geboortedag van mijn kind herinner. Het is geen verjaardag meer, ook al tel ik wel degelijk de jaren. Het is geen dag waarop gevierd wordt, maar wel gevoeld. Ik zou nu kunnen zeggen, het is een gedenkdag, maar gedenken dekt voor mij niet de lading. Herdenken, overdenken, gedenken zijn voor mij woorden die door het hoofd worden benoemd en daarmee gaan mijn gedachten terug naar een tijd, waarin het leven nog zorgeloos en vrij was. Daarbij registreren ze ook meteen de pijn en het gemis, waardoor het gedenken vaak weer tranen oplevert.  

Herinneren is veel meer vanuit mijn gevoel. Dit gevoel pakt me liefdevol bij de hand en leidt me terug naar de prachtige momenten, haar schaterlach, haar vrolijke koppie en haar daadkracht. Het laat me voelen, hoe fijn we het samen hadden en dat we elke dag een poging ondernamen om er een waardevolle herinnering van te maken.
Ik trek terug naar mijn hart en in die diepte vind ik de warmte en de liefde en het besef, dat wat ooit gedeeld is en wat ooit verbonden was nooit zal verdwijnen. Hier is geen gemis, maar juist de aanwezigheid. Er zijn geen tranen, alleen maar samen. In oktober ben ik me weer bewust van de afdruk die mijn kind me heeft gegeven. De levenslust om elk moment weer aan te pakken, altijd weer iets te bedenken en te creëren. Ze takelde af. Haar lichaam wilde niet meer. Toch wist ze van elke tegenslag een uitdaging te maken. Ze had het niet over de dingen die ze niet meer kon, maar ze bedacht nieuwe oplossingen, zodat ze er weer van kon genieten.

Hoe bijzonder is het verschil tussen herdenken en herinneren. Voor mij is herdenken terugkijken op wat niet meer is. Herinneren is omarmen wat was en met nieuwe oplossingen weer kunnen genieten.