Weet je wat ik graag nog eens zou willen? Weet je waar ik soms nog naar verlang? Ik zou zo graag haar handje nog eens vast willen houden. Ooit was het zo vanzelfsprekend, om haar vingertjes om mijn vinger geklemd te zien. Zij hield me vast en daarbij waren we gelukkig en verbonden.

Zij werd groter en haar handje werd vaak in de mijne gelegd of ik reikte naar haar, zodat ze zich aan mij vast kon houden. Zij durfde hierdoor net dat stapje extra te maken, of kon wat zekerder naar een nieuwe plaats. Ook toen zij ziek werd, was mijn hand de trooster en kon ik haar vasthouden of haar hoofdje strelen. Met mijn handen, hoopte ik, dat zij minder pijn zou hebben en dat zij de situatie aan zou kunnen.

Handen kunnen liefhebben, strelen, masseren, steunen, troosten, maar vooral laten blijken dat je er voor elkaar bent. Wanneer niets meer kan en contact maken nog moeilijk gaat, is de aanraking door een hand een teken van nabijheid. Toen zij haar ogen niet meer kon openen, haar lichaam niet meer tot verder leven in staat was, waren onze handen weer in elkaar vervlochten. Verweven door de liefde en in verbinding met elkaar. Mijn hand hield de hare vast en het leek als het water van de zee, dat zich terugtrok, zo trok het leven zich ook terug uit haar handje. Ik liet haar los en moest haar laten gaan… Mijn kind dat zich steeds weer moed had ingesproken en zich aan elke dag had vastgeklampt, verslapte haar grip om uiteindelijk door mij te worden vrijgegeven.

Soms zou ik willen dat ik nog een wandelingetje kon maken, met dat kleine handje in mijn hand. Samen op ontdekkingstocht door het leven. Ik ben nu nog blij, dat ik deze tochten met haar heb gemaakt en dat ik met dankbaarheid haar aanwezigheid volop heb genoten. Ik was fulltime moeder en heb elke minuut van haar leven bewust ervaren. Het troost me, zelfs nu nog, dat ik haar korte leven niet heb moeten delen met een drukke baan.