Mistroostig zat hij voor het raam. Een zucht ontsnapte en hij kon niet voorkomen dat er een traan over z’n wang rolde. “De bladeren vallen”, zei hij bij zichzelf. De herfst is in aantocht. Hij had zo enorm gehoopt dat hij dit jaar geen herfst meer mee zou maken. Niet weer een keer, elk jaar hetzelfde. De gele en bruine verschrompelde bladeren die bij hem om het huis neervielen lieten hem de pijn weer voelen van het ontvallen van zijn geliefde vrouw. Elke dag miste hij haar meer dan de dag ervoor en de bladeren lieten hem weten dat er weer een jaar voorbij was gegaan. Zonder zijn geliefde Emily kon hij nooit meer gelukkig zijn en had het leven zijn kleur verloren. Ineens werd z’n blik getrokken door iemand die stiekem zijn tuin was in gelopen. Boos stond hij op en liep naar buiten om eens duidelijk te laten weten dat hij daar niet van gediend was. Hij opende de deur en zou net iets gaan roepen, toen het hem opviel dat het een kind was. Overdonderd door z’n eigen reactie bleef hij een poosje op de drempel staan en ontdekte dat het meisje niet in de gaten had, dat hij naar haar stond te kijken. Karel zag, dat het meisje elk blaadje grondig inspecteerde, het praatte ondertussen honderduit. Elk blad kreeg een naam: bruintje, geel randje, roodstipje, huisje van een spin en elke kastanje en eikel werd ter hand genomen en gekeurd of het goed genoeg was om in haar mandje te belanden. Voorzichtig liep ze over het gras en vond zelfs nog een paddenstoel die ze met een kreet van verrukking heel voorzichtig plukte. “ Jij bent het aller mooiste van allemaal, mooie rodewitte!”

Een vogel vloog weg met veel lawaai waardoor het meisje schrok en opkeek en zag dat Karel daar in de deuropening stond. Ze verstarde een klein moment, maar toch was ze niet bang om naar Karel toe te lopen. Met onschuldige blik vroeg ze: “ Meneer, mag ik deze mooie bladeren en eikels en kastanjes en deze speciale paddenstoel wel mee nemen?! Ziet u, ik ga straks met mijn mama een mooi herfsttafeltje maken voor mijn vader”.  Karel zei niets en wachtte af, wat ze nog meer te vertellen had. “ Want mijn papa heeft 2 jaar geleden  een ongeluk gehad en is nu een engel”. Met een brok in de keel, keek Karel, naar haar mandje. Ineens hadden de bladeren een andere boodschap, ineens zag hij de kleuren van elk blad, de glans van de kastanje, het eigenwijze van de eikel en de schittering van de paddenstoel.  Maar het allerbelangrijkste wat hij zag was de liefde van dat meisje, voor haar vader die zij al twee herfst seizoenen lang miste.  Het enige wat hij fluisterend kon antwoorden was:” Natuurlijk mag jij alles wat jij nodig hebt meenemen en ik hoop dat het een heel mooi herfsttafeltje zal worden. Tot ziens, kind..”  Het meisje zwaaide en rende weg. Karel bleef achter en keek om zich heen. Hij ging naar binnen, op zoek en vond een doosje. Hij keek met een nieuwe blik naar de gevallen en verkleurde bladeren en een uurtje later had hij ook een prachtige verzameling gevonden, waarmee hij een plekje creëerde, gemaakt met liefde voor zijn Emily…..