Eindelijk was het zover. Het had mijn zoon heel wat moeite gekost om de laatste maanden van zijn studie door te komen. Te veel hooi op de vork genomen. Te veel verantwoordelijkheidsgevoel en misschien wel te serieus voor zijn leeftijd. Op zulke momenten weet je, dat hij te veel heeft moeten meemaken. Zijn leeftijdsgenoten zien het leven vol optimisme en vreugde, waar hij al weet heeft van verlies, verdriet en lege plekken.
Met grote trots echter zag ik hem gisteren op me aflopen. Zijn gezicht droeg een stralende lach en ik hoorde de woorden, waarop ik gehoopt had. “Mam, ik ben geslaagd!”. Ik sprong tot aan het plafond en feliciteerde hem zoals trotse moeders dat doen ;)!

We gingen op weg om een heerlijke lunch te nuttigen en om deze heugelijke dag te vieren. We kwamen bij een lunchcafé en bespraken zijn laatste presentatie. Het was goed. We hadden het gezellig. Op zulke momenten speelt het gemis even op… Een fractie van een seconde flitste het door me heen, dat hier nog een extra persoon aan tafel had moeten zitten. Op dat moment kwam er een jong gezin op het terras, bij ons, zitten. Vader, moeder met twee prachtige meisjes. Eén van die meisjes kon niet lang wachten op het drinken dat zij hadden besteld en liep parmantig in de rondte. Ze zong en ze lachte en ze kwam zo nu en dan langs ons tafeltje lopen. Twee grote ogen keken me aan en ze lachte vrolijk.
Ze draaide al zingende rond de standaard van de parasol. Terwijl wij enthousiast met elkaar spraken, kon ik ineens het gesprek niet meer volgen. Het meisje zong met een schitterend klein stemmetje: “Berend Botje”. Zo zacht en mooi, zo helder en overtuigend. Dit liedje heeft Annemiek ook een hele poos gezongen. Zij zong dat op dezelfde manier. Dit liedje verbond me gisteren even aan dat onbekende meisje, dat me linea recta naar het verleden meenam. Een traantje vond zijn weg, maar wat was ik blij! Ik voelde me zo tevreden… Annemiek was niet afwezig… Zeker weten, dat zij er ook bij was.
Toen er een half uurtje later ook nog een wit veertje op de schouder van Twan landde, was het helemaal duidelijk.

Ik hoef niet te denken, dat er een lege plaats is… Ook al is ze lijfelijk niet meer aanwezig, ze is zeker niet bij ons vandaan!