Voorbij de sterren en de maan, dwaal ik in de richting waar ik jou terugvind. Het plekje waar mijn blik op valt en mijn hart jouw afdruk weer voelbaar maakt. Het zijn jouw woorden, die ik zelf weer fluister. Het is jouw lach, waar mijn mond op reageert. Het is jouw hand, waar mijn huid van vertelt en het is jouw liefde die mijn ogen laten stralen. Op 2 november steek ik het kaarsje vroeger aan, dan op andere dagen. Op deze gedenkdag verlicht ik mijn huis, de kamer en ook weer mijn hart. De duisternis is duidelijker voelbaar, de zon is minder krachtig, maar de liefde overwint alles en ontvlamt bij elke ademhaling. Gedenken is als een boek, dat zonder woorden over een leven vertelt. Vele hoofdstukken zijn vastgelegd in de kamers van mijn hart. Soms komen tranen, maar deze worden weer afgelost door een glimlach van vreugde. Soms is er een rilling maar deze wordt weer vervangen door de warmte van fijne herinneringen.
Gedenken is terugkijken naar een leven, dat ooit eens was. Hervoelen wat ooit gevoeld is. Nogmaals onderdompelen in een oase van tijd, die nog niet belast was door het weten, wat nu de werkelijkheid is. Hoe goed was het leven, hoe fijn waren de dagen, hoe waardevol de herinneringen. Voorbij de sterren en de maan, voorbij de planeten en voorbij de zon, voorbij tijd en ruimte, zo ver weg… en toch zo dichtbij…