In het dagelijkse leven wordt mij dikwijls gevraagd, hoe het met mij gaat. “Goed”, is dan vaak het antwoord. Nee, dat is altijd het antwoord. Waarom uitleggen, dat het niet al te best gaat. Waarom vertellen, dat de pijn binnenin niet te beschrijven is. Waarom een poging wagen om de angst te verwoorden, die steeds maar aanwezig blijft. Het normale leven is voorgoed voorbij. De ervaring die ik heb gehad, waardoor ik een totaal andere weg ben op gesmeten, is niet in taal uit te spreken… In stilte komen beelden en gevoelens. Herinneringen dienen zich zonder richting aan. Daar heb ik mee om te gaan. Dat is nu en dat zal ook altijd blijven.
Het onbezorgde komt nooit meer terug…
En toch kun je weer vrolijk zijn.. kun je weer lachen om een film.. kun je weer giebelen om een grap en is het mogelijk het leven weer aan te gaan… Elke dag weer…
Vlinder puzzel. Ik voeg de stukjes weer aaneen.
Dank je wel voor je lieve woorden en het feit dat je mijn manier van denken en leven toelaat en overdenkt.. Mijn woorden zijn niet altijd alleen maar mijn ervaringen.. het zijn ook vaak gevoelens die ik voel en merk bij andere mensen.. Dikke knuffle lieve zus!
Och Zusje, natuurlijk weet ik wel dat jij, die zich altijd zo opgeruimd voor doet, dat niet altijd bent. Eigenlijk wou ik dat ik je eens anders had ontmoet, want dan zou ik je, door alles wat ik nu van jouw geleerd heb, kunnen troosten terwijl ik nu jou opgeruimdheid niet wil verstoren.
Maar als ik je zie, denk ik altijd aan hetgeen jou is overkomen.
Met verontschuldiging en liefs,
Marietje