Kan ik de dood in mijn leven accepteren? Kan ik leegte een plekje geven. Kan ik het verdriet ooit overwinnen?

Ja, ik heb ontdekt dat het kan. De leegte is inderdaad weer op te vullen. Het verdriet en het gemis heb ik kunnen aanvaarden. De dood is nu eenmaal verbonden aan het leven. Er is maar één ding zeker wanneer je geboren wordt:  De dood. De weg die ik insloeg was geen pad, dat ik me had voorgesteld. Ik had geen idee waar het uit zou komen en er bestond al helemaal geen tomtom, waar ik me door kon laten leiden. Ik moest zelf mijn passen maken en deze moest ik vooral binnenin mij zetten. Waar waren mijn tranen te vinden. Wanneer kwamen ze te voorschijn. Waarom wilde ik niet meer verder. Welke woorden wilde ik spreken. Waarom zou mijn hart nog moeten slaan. Zoveel vragen waar ik in eerste instantie geen antwoord op wist of kreeg. Ik ging verder en verder. Ik ontdekte dat herinneringen fijn waren. Dat er warmte in mijn hart ontstond wanneer ik om me heen keek en tekentjes ontdekte. Ik besefte steeds meer dat de leegte gevuld werd met warmte, liefde en licht. Ik werd steeds sterker door de kracht die ik ontving. Ik werd weer vrolijker, doordat er een lach in me schaterde. Ik kon weer verder omdat ik besefte dat er geen afscheid is genomen, maar een versterking van de verbinding is ontstaan en daar kan ik wel degelijk mee verder gaan. … en dat is wat Annemiek zeker ook van mij verwacht!!