Het verlies van een baby is een verlies dat gedurende lange tijd, geen plek in onze samenleving had. Nog niet zo lang geleden werd zo’n kindje niet op gewijde plaats begraven, als het nog niet gedoopt was. Nog niet zo lang geleden, kregen moeders (waarvan de baby overleed bij de geboorte) het kindje niet meer te zien en werd het weggenomen. We hebben verhalen gehoord van vrouwen die dit hebben meegemaakt en elke keer weer liepen de koude rillingen over mijn rug. Het verlies van een baby is een verlies, dat bijna niet te plaatsen is. Het kindje had moeten leven. Het had toch een prachtige toekomst voor de boeg. Er waren zoveel dromen en verwachtingen, zoveel liefde omringd met een roze wolk.
Daarbij komt, dat de kleine afdruk die zo’n mensenkind achterlaat voor de buitenwereld bijna niet zichtbaar is. Niemand heeft het echt gekend en de naam is bijna niet genoemd. Hoe heftig moet het voor de ouders (en grootouders) zijn, dat langzaam maar zeker de enorme lege plek onzichtbaar wordt. Hun gemis is een pijn, die ze alleen dragen. De leegte is vooral voelbaar in hun hart, waar het afdrukje juist groter wordt, na verloop van tijd.
In alle liefde zou ik graag willen, dat de ouders, die hun baby weer moeten afstaan, omringd mogen worden door begrip en medeleven. Dat ze op de geboorte- en sterfdag van hun kindje de ruimte in mogen nemen om hem of haar te gedenken. Elk jaar weer wordt de afdruk groter, in hun hart voelt het verleden pijnlijker, zoveel vragen die nooit beantwoord zullen worden. Ook na vele jaren is het loslaten van dit leven een tijd van stilstaan met een fluisterend verlangen: “Hoe zou het zijn, als… “.
Een kind dat maar even op aarde aanwezig was, heeft grote impact. Het geeft het leven een andere wending. Waar eerst een roze wolk was, toont zich dan een grijze storm en als mens kun je alleen maar toekijken en verdrietig ontdekken, dat je niet voor dit kindje zult kunnen zorgen en zien opgroeien. De weg die ontstaat zal leiden, naar kracht ontwikkelen, verdriet toelaten en leegte vullen. Er zal moeten worden gezocht naar een manier van omgaan met het gemis, die onvermoede sterkte naar boven zal brengen. Het kindje zal altijd in grote verbondenheid met het verdere leven staan en begeleidend zijn in elke stap die er verder gemaakt zal worden.
Hoe kortstondig ook de afdruk, de verbinding blijft eeuwig bestaan.
Is dit herkenbaar voor iemand in je omgeving? Wil je iemand graag ondersteunen? Dan zijn de geschenkjes op de foto’s wellicht een idee om te schenken.