Het bleef even stil, want ik wist niet meteen wat ik moest antwoorden op zijn vraag: “Mam, hoe lang duurt overlijden?” Ik keek neer op het vragende gezichtje van mijn zoon. Ik had hem naar bed gebracht, samen hadden wij de dag nog besproken en zo ineens waren de woorden ontsnapt en keek hij mij verwachtingsvol aan…
Ik voelde dat hij hoopte dat ik zou zeggen dat overlijden niet zo heel lang zou duren en dat zijn zus binnen niet al te lange tijd weer thuis zou komen en dat die pijnlijke lege plek weer gevuld zou zijn. Meestal kon ik een mooi verhaal bedenken waaruit hij weer een beetje troost kon putten, maar nu moest ik hem het antwoord schuldig blijven. “Lieverd, overlijden duurt heel lang. Zolang jij leeft, zal Annemiek overleden zijn…”.
Ik zag aan zijn reactie dat hij dat ook al gedacht had en hij sloot voor een paar seconden zijn ogen. Fluisterend zacht zei hij: ”Dan zie ik haar dus nooit terug…” Ik schudde mijn hoofd en er brak nog een extra stuk van mijn hart af. Hoe graag had ik gewild dat hij dit verdriet niet had hoeven voelen. Hoe graag had ik gewild dat de leegte niet overal bijna tastbaar aanwezig zou zijn. Haar stem klonk niet meer. Haar ideeën konden niet meer door mijn zoon ten uitvoer gebracht worden. Zijn leven was zo intens veranderd en hij had er enorme moeite mee. Vaak hield hij zich groot en als ik vroeg hoe hij zich voelde dan haalde hij z’n schouders op, maar nu waren zijn gedachten te snel en te zwaar voor hem en moesten zijn zorgen toch uitgesproken worden…
Rouwen is een onregelmatig werkwoord. Er is geen constante in te ontdekken en ieder voor zich moesten wij deze weg bewandelen. We konden elkaar steunen, maar soms was er domweg de stilte… zwijgend over een feit dat nooit meer zou veranderen.
Overlijden duurt een leven lang…
Ik heb het net nogmaals gelezen en het ontroerd me zo zeer dat er weer spontaan wat tranen vloeien.
Wat erg voor zo’n kind en ook voor zijn ouders.
Ik vind niet de juiste woorden om je te zeggen hoe erg ik het voor jullie als ouders en broertje vind.
Marietje.
Lieve zus,
Deze blog heeft me zeer aangegrepen. Ik zag jou en Twan tijdens dat gesprek zo voor me.
Wat moet het ook erg voor hem geweest zijn en ik denk soms nog.
Maar wat is het nu fijn om te weten dat het weer goed met hem gaat, mede dank zij het meisje dat er nu voor hem is.
Ik hoop met jou dat hij zijn leven goed op de rails mag houden en dat ze samen gelukkig mogen zijn en blijven.
Liefs, Marietje