Dierendag…
Het zijn de viervoeters in ons leven, de stille kracht op de achtergrond, die onze dagelijkse invulling extra warmte geeft. Ze nemen geen plek in, vanuit egoïsme, maar puur vanuit hun eigen zijn. Hun eigen wezen verwarmt ons en laat ons een gevoel van speciaal-zijn ervaren. Een knuffeltje, een pootje, een lik of een blik, ze laten weten, dat we er mogen zijn. Ze zien ons op hun eigen bijzondere wijze en geven ons hun onvoorwaardelijke liefde.
Komende zondag is het weer Dierendag en mogen wij onze trouwe vrienden in het zonnetje zetten. Het zonnetje voor het licht in ons leven, maar ook het licht dat ze ooit aan ons hebben gegeven. Ze blijven dat stukje gebied bewonen, waarin ze in ons leven plaats hebben gehad. In herinneringen leven ook onze dieren verder. Over de regenboogbrug zijn ze gewandeld en niet meer lijfelijk in ons midden, maar in ons hart blijven ze dat plekje innemen.
Ik denk weer terug aan een stukje tekst, die ik ooit deelde en door deze herinnering verschijnt er weer een glimlach op mijn gezicht. Het verhaal was naar aanleiding van onze poes Witje, die aangereden was.
“De dokter was heel tevreden over mijn witte poezenbeest. Een week lang is ze zielig geweest. Ze rilde en huiverde en wanneer ze wist dat ik keek, slaakte ze een klagelijke zucht, trilde nog veel harder en was nog veel zieliger. Ik snelde dan naar de koelkast om een klein hapje “speciale poezenvoeding” te halen, want ze moest toch enorm aansterken. ’s Avonds nam ik haar voorzichtig op de schoot en knuffelde haar lekker tegen me aan. Oh….ze genoot met volle teugen. Ze spinde en lag heerlijk met dicht geknepen oogjes op de voor haar gereserveerde plaats. Na drie dagen kon ze gelukkig weer op de stoel springen en zonder dat ik haar hiervoor toestemming had gegeven, lag ze ook al prinsessenheerlijk op het grootste kussen op de bank…
“Witje, dat mag niet hoor!!!” Maar wat ik ook zei… zij liet zich niet meer onttronen. Ze sprong van de stoel op tafel om daar haar koninkrijk te bewandelen en “heus waar” ze heeft vanmorgen mijn Toffiefee opgepeuzeld…
tot aan het hazelnootje…
Dus mensen…bij deze kan ik u van harte mededelen dat onze poes voor genezen is verklaard….Nooit geweten dat een kat zo snel zo verwend kan worden…” J
Witje is helaas al jaren niet meer bij me, maar het stukje dat ze van mijn hart bezit, zal altijd aan haar blijven toebehoren.
