De nacht breekt aan en zoals elke avond val ik slaap. Ik word weer wakker. Het is te warm en ik gooi weer eens een been buitenboord, dat ik een poosje later weer onder de deken terug trek. Ik val weer in slaap en dan loop ik samen met jou, door de lange gang. Jouw handje in de mijne, jij kijkt me vol vertrouwen aan. We zouden alleen maar even weer naar de aardige dokter gaan. Ik had hem weer gebeld, met de mededeling, dat Annemiek wel heel erg moeilijk begon te lopen. Als een dronkenman. Ik had hem gevraagd of er misschien iets met haar evenwichtsorgaan aan de hand kon zijn. Afgelopen winter, was ze in 3 weken tijd binnenste buiten gekeerd en ‘men’ had niets kunnen vinden. De verpleegsters vonden ons meisje een aansteller en ons ouders overbezorgd. Met die boodschap zijn we toen vertrokken en met dat gevoel keerde ik nu weer terug. De dokter echter stond ons in de lange gang al op te wachten. Z’n blik stond bezorgd. Hij liet Annemiek over een denkbeeldige rechte lijn lopen, dat ze niet voor elkaar kreeg. “Laten we eens een ct scan maken”, sprak de dokter. Ik nam Annemiek bij de hand en liepen braaf achter hem aan. De gangen door, de deuren door, vele passen later stonden wij in de grote ruimte, waar het personeel de voorbereidingen troffen. Rustig bleven wij met ons beidjes wachten. Annemiek moest op de ’tafel’ gelegd worden, zodat de foto kon worden gemaakt. Ineens werd men drukker, er werd getelefoneerd, er kwam nog een arts om de hoek zeilen en er werd een spuit klaargemaakt. Annemiek raakte in paniek, want dat was niet verteld. Ik raakte verward en sprong op! “Wat is er aan de hand?” . Er kwam niet meteen een antwoord, dus moest ik nog eens vragen. Uiteindelijk werd me verteld, dat er iets te zien was in haar hoofdje en dat ze zekerheid wilden door middel van contrast vloeistof. Maar Annemiek wilde dat absoluut niet meer. Ze was in de afgelopen tijd zo vaak geprikt. Dus ik sprak op, dat als men iets zag, dat dan ook wel zonder deze vloeistof moest gebeuren. Het was nu wel duidelijk. …
En weer sla ik mijn been buiten de dekens.. het blijft te warm. Ik ben weer eens wakker.
Lieve Karin, Ik begrijp je woorden en je verdriet. Woorden schieten tekort.
Dikke knuffel…
Jee ben er stil en verdrietig van wou dat het mij lukte om mijn gedachten en gevoelens op papier te zetten misschien helpt het om het allemaal te verwerken weet het af en toe niet meer je kind verliezen is het ergster wat ons kan gebeuren maar het is wel gebeurd het doet zeer voor de rest van ons leven kizzz xxx
Och Karin toch , wat moet ik hier weer om huilen . Wat is het toch erg geweest allemaal . Wat hed ik je graag een grote gezonde dochter gegund . Dat jij toch altijd zo sterk over komt . Maar toch o zo gevoelig bent . Gelukkig heb je Elles nu die jou , dat weet ik zeker , zo goed begrijpt en steunt . Ik hoop echt dat je veel goede nachten zult hebben , maar weet ook dat het niet altijd het geval zal zijn , want je eigen verloren kind kun je niet uit je gedachten bannen .
Heel veel liefs ,
Marietje