Na het overlijden van Annemiek had ik geen controle meer over mijn leven. Ik wist van te voren, dat ik in een diepe donkere afgrond zou vallen, maar dat het er zo donker zou zijn, dat had ik nooit kunnen bedenken. De wereld draaide verder en ik moest mee of ik wilde of niet. De dagen kondigden zich aan en ik had de taak om de leegte ergens te plaatsen. Ik kreeg de gelegenheid om het gemis in mijn leven in te weven; een plekje te geven. Elk moment kon ik de keuze maken of ik haar afwezigheid aandacht wilde geven of haar aanwezigheid. Wilde ik haar schitterende voorbeeld volgen of mijn eigen verdrietige ik? Telkens weer keek ik naar mijn weg en steeds meer ontdekte ik, dat mijn meiske nooit zou verdwijnen. In elke ademhaling is een herinnering te vinden, waarmee ik glimlachend de dag aanga. In elke hartslag voel ik de warmte die zij zo rijkelijk gaf. In elke stap die ik maak, hoor ik haar stemmetje, dat mij vertelt dat het zo leuk is om met me mee te wandelen.
Ik zie en voel haar in elk moment en kijk niet langer meer achterom. Ze is en blijft bij me, daarom sta ik open voor alles wat komt!
Klik hier om het gedicht op een kaart te bestellen.
Ik zie kleuren en de zon, waarvan ik weer genieten kan