In stilte slikte ze haar tranen weg en stopte ze bij haar andere tranen, die ze al zo dikwijls had willen huilen. Vroeger lang geleden was ze daarmee begonnen, toen ze moest accepteren, dat haar grootste wens, nooit in vervulling zou gaan. Het was haar grootste droom, die vanaf haar vroegste jeugd al voelbaar was geweest.

Terwijl ze ouder werd, had haar verlangen een steeds mooiere vorm aangenomen. Ooit zou de dag aanbreken en zou het gebeuren. De werkelijkheid, zou haar het grote geluk brengen. De tijd verstreek, maar hoe ze ook probeerde, wat ze ook ondernam, hoeveel ze ook haar wens in gebeden uitsprak, het bleef leeg. Het leven bleef stil. De dag werd telkens een beetje minder hoopvol en het vertrouwen nam steeds meer af. In stilte droeg zij haar verdriet, want hoe kun je een gemis ervaren, van iets dat nooit is geweest? Hoe zou je kunnen vertellen over de leegte en de eenzaamheid met de daarbij behorende pijn, wanneer niemand het weet of ziet?

Ze werd in die tijd, overspoeld door heugelijke berichten van familie en vrienden en ze gunde hen, deze vreugde, maar elke keer werd haar wond dieper en dieper. In een wereld waar baby’s overal tevoorschijn kwamen, werd deze ruimte niet bij haar opgeëist. In stilte droeg ze haar verdriet. Met grote moeite gaf ze haar dagen, weken, maanden, jaren een andere invulling dan ze ooit had gewenst en probeerde er mee om te gaan. Haar vruchtbare leeftijd liep ten einde en met een schrijnend hart, liet ze haar diepste wens los en vond na jaren van verwerken weer een beetje balans.

Door het loslaten kwamen er toch nieuwe invullingen en precies op het moment dat ze berusting vond, kwamen de berichten weer binnen. Waar ze vroeger vertelden over ouderschap en zwanger zijn, over het mogen ontvangen en grootbrengen van een kind, zijn het nu de vreugdevolle woorden over een kleinkind en het zijn van grootouders. In stilte huilt ze haar tranen om het gemis, dat ze nooit een eigen kindje in haar buik heeft mogen dragen. Nooit een eigen baby in haar armen heeft gehad. Ze weet dat ze een wond draagt, die nooit helemaal zal genezen…

We hopen, dat dit onderwerp meer in de openbaarheid mag komen en dat deze partners ook gezien mogen worden.