Kracht en sterkte zijn woorden die we vaak spreken, wanneer er afscheid genomen moet worden. Kracht en sterkte voor nu en de komende tijd. Het verweven van een lege plek duurt namelijk een heel verder leven. De leegte zal nooit door iemand anders ingenomen kunnen worden.

Toch overvalt me de gedachte steeds vaker, dat verdriet niet te meten is. Er is geen schaal van Richter oid, waarop te lezen valt in welke mate je kracht en sterkte nodig hebt. De meetlat is flexibel en niet te lezen. Het bijzondere wat me dan ook nog opvalt is, dat verdriet voor iedere mens anders is. Geen enkel verlies is hetzelfde. Als mens pak je het leven na afscheid weer op, zoals het voor hem of haar mogelijk is. Er is daarom geen criterium, wat goed of fout is. Rouw en gemis, vormen randjes om het hart, die soms soepel meedraaien, maar soms ook weer venijnig hun scherpte laten voelen. Maar hoe vaak moeten wij voldoen aan een maatstaaf, die ergens door iemand is omschreven en als leidraad genomen wordt. Als je aan deze waarden niet kunt voldoen, dan komt er actie om je weer in het gareel te krijgen. Rouwen kan wel een leven lang duren, maar dan wel op de manier, die dan voorgeschreven is en niet zoals je het als mens nodig hebt. Hierdoor komt het vaak voor, dat kracht en sterkte nodig zijn om je weer aan te kunnen passen aan de maatschappij, om weer mee te kunnen draaien.
Het is dan niet vreemd, dat jaren na het verlies, pas de ware emotie naar buiten komt… een reactie die opgeslagen werd en tranen waren, die niet gehuild konden worden. Jaren en jaren later is het dan mogelijk, dat het gemis dan pas geplaatst kan worden.

De onmeetbaarheid van verdriet. Tranen die niet te tellen zijn, maar wel gehuild moeten worden.