Het leven nam z’n wending en ik moest na het overlijden van Annemiek een nieuwe weg ontdekken. Het was een vallen en opstaan. Dat vallen ging eigenlijk steeds vanzelf. Het strompelen kon ik niet vermijden. Steeds weer lag ik gevloerd en had ik wilskracht nodig om weer op te krabbelen. Overdag lukte het me dan vaak nog wel. Het was licht, de zon scheen zo af en toe en ik had verplichtingen, waardoor ik op mijn benen kon blijven staan.
Maar ’s nachts, als het donker was, en ik de slaap niet te pakken kon krijgen, dan kwam de duisternis als een deken over me heen. Een deken die mij de adem benam en waarvoor ik niet meer weg kon vluchten. Dan kwam het verdriet van binnenuit als een golf op me af. Het gemis en de leegte waar ik tijdens de dag niet al te veel aan wilde denken, kwamen in alle heftigheid naar buiten. Dan kon en moest ik mijn tranen laten gaan…
In het donker lijkt alles anders en nu denk ik, dat was goed… want toen kwam het moment, dat ik naar mijn verdriet ging kijken en doorvoelen. Het was het begin van genezen…