En dan kom je op het punt, dat je echt andere keuzes moet gaan maken. Je staat op een splitsing,waar je altijd rechts afsloeg, maar je ontdekt dat deze beslissing niet meer bij je past.

Ik werd na het overlijden van Annemiek met overtuiging van de snelweg afgesmeten en reed zonder het te beseffen op een landweggetje. Er waren hier geen aangepaste snelheden, geen automatische handelingen, geen pijlen, rotondes of verkeerslichten. Ik moest terug naar mijn eigen gevoel, kracht en vertrouwen. Niemand kon me vertellen hoe ik met verdriet om moest gaan. Er waren geen mensen die de pijn van mij over konden nemen. Er waren geen woorden die de immense leegte konden vullen. Ik moest helemaal alleen op pad.

Ik stapte voort en maakte hernieuwd contact met mijn kind. “Mam, ik ben niet zonder reden gestorven!” vernam ik van haar. “Ieder mens heeft z’n tijd op aarde. Ieder mens heeft zijn les hier te leren en soms ben je op aarde om elkaar van een les te voorzien”.  In eerste instantie strompelde ik over deze uitleg. Dit kan niet zijn. Het kan niet de bedoeling zijn, dat een mens voor een leven kiest, waar zoveel lijden moet worden ondergaan. Maar hoe meer ik van deze wijsheid mocht profiteren, hoe meer ik het begon te begrijpen. Als ziel kom je naar de aarde, om hier te leren. Alsof je naar school gaat. Je mag van de aarde genieten en het leven ervaren, met alle mogelijkheden. Er zijn zielen die voor een les kiezen, die voor ons mensen als zwaar bestempeld worden, maar waar de ziel juist naar verlangt en andere zielen vinden het prima om alleen het geluk tot zich te nemen. Vroeger zou ik hebben gezegd, dat het leven vaak ONEERLIJK is, maar nu weet ik beter. De ziel kiest en probeert de les te leren. Als omstanders krijgen wij deze les dan ook te verwerken op onze eigen unieke manier. Annemiek koos voor lijden en ziekte en ik…, ik koos er dus voor om haar te mogen begeleiden. Maar de allergrootste les was om haar los te kunnen laten en terug te laten gaan naar het licht, zonder daar zelf bij verslagen te worden.

Op mijn landweggetje krijg ik uitdagingen voor mijn voeten geworpen. Mijn stappen blijven echter vastberaden. Natuurlijk moet ik soms rust nemen en ook mag ik tranen laten stromen omdat ik verdrietig ben, maar ik ben op weg en ik volg mijn route, die mij leidt naar mijn zelfgekozen opdracht.

Gedicht bestellen op onze site Troostgeschenk: Klik Hier