Aan de buitenkant ziet men niet hoezeer je verwond bent door verlies. Als je mij zo ziet lopen, dan kun je niet zien dat ik een litteken draag. De maatschappij heeft een mening gevormd, hoe en hoelang je mag rouwen om het verlies van iemand die belangrijk was in je leven. Ik heb tegenwoordig vaak gesprekken met mensen die in de rouw zitten en net zo vaak komt de uitspraak: “Het is al jaren geleden” voorbij. Hoe lang mag je dan verdrietig zijn om een gemis. Mag je na een jaar nog in tranen uitbarsten?
Rouwen duurt een leven lang en gemis blijft ook een leven lang voelbaar. De wond geneest, maar het litteken blijft en zoals dat met littekenweefsel gaat, speelt het nog regelmatig op.
Sta dus stil bij een persoon die ooit iemand is verloren… ook al zijn er jaren en jaren voorbij gegaan… De lege plek zal nooit worden opgevuld. Het kost moeite om de dag weer aan te gaan. Het kost heel veel kracht en energie om het leven weer toe te laten. Sta er gewoon eens een keertje bij stil…
Mooi en recht uit het hart geschreven. ❤️
Rouwen is in “onze” westerse maatschappij eigenlijk niet toegestaan. Er staan 3 dagen voor en dan moet je de draad maar weer oppakken.
Ook het afscheidsritueel is in onze cultuur, meestal een paar uur tijdens de ceremonie en daarna nog een uurtje babbelen met een plak (droge;) cake en slappe koffie.
In andere culturen, Oosterse b.v. Schreeuwen de mensen, huilen ze, omarmen elkaar tijdens de ceremonie. De ceremonies duren meestal ook minstens een week of 2. Familie komt continue bij elkaar over de vloer en steunt elkaar in alles.
Dat heeft mij altijd meer aangesproken. De westerse samenleving ontkent de dood het liefst en stopt het dus zo snel mogelijk weg.
Met alle gevolgen vandien, voor het eenzame, geïsoleerde verdriet waarvan jezelf denkt. Het mag eigenlijk niet. Je moet er toch allang overheen zijn.
Respect voor jullie mooie Blog.
Ga zo door.