De zomer is voorbij. Ik merk het wanneer ik ’s avonds de gordijnen dicht doe, kaarsjes aansteek en ook de verwarming weer een graadje hoger zet. De herfst laat zich al voelen. De eerste harde wind met regenbuien is over ons land getrokken.

Om de één of andere reden heeft dat invloed op mijn wezen. Ik keer meer naar binnen en moet daadwerkelijk kijken wat er in mij speelt. Zijn het de tranen, de kou en de leegte die mijn aandacht vragen of kan ik de warmte vasthouden? Ik weet dat de kou heel graag aanwezig is. Het zeurt altijd en wil steeds dat ik terug ga kijken naar mensen die er niet meer zijn. Het wil dat ik ze extra ga missen en dat ik zonder hen niet leven kan. Eigenlijk is die kou een behoorlijke saboteur, want als ik de tijd neem om stil te zitten en in liefde naar binnen kijk, dan ontdek ik daar warmte en liefde, harmonie en evenwicht. Daar mis ik niemand, want iedereen is daar aanwezig. Daar is geen leegte maar juist een overvloed aan samenzijn…

 

Daarom steek ik ’s avonds een kaarsje aan. Een kaarsje dat z’n licht verspreidt en die mij vertelt, dat ik in de liefde mag geloven. Als ik het weer uitblaas, stuur ik een kusje naar de lichtwereld, want ik weet dat er geen leegte bestaat.