De bladeren vallen. Het licht trekt zich terug. De kou grijpt naar de macht en wij mogen mee doen. Gaan we vol gas door, zonder aandacht voor de natuur of vertragen wij onze pas en nemen de tijd om ook een vorm van winterslaap te houden? In deze slaap mogen we aftasten wat er belangrijk voor ons is. Wat zullen wij als mens achter ons laten en wat nemen we mee naar een nieuwe periode die vast en zeker weer aan zal breken? Zijn er gedachten, die niet meer bij ons passen? Zijn er gevoelens die doorleeft en getransformeerd zijn? Is er pijn, die meegenomen mag worden om misschien volgend jaar te helen? Elke fase van het jaar leidt ons en de natuur geeft ons het voorbeeld hoe wij dat ook kunnen doen.
Ik waai met de wind mee en laat met heel veel liefde mijn overtollige ballast los. Ik heb mijn zorgen en angsten bekeken en gemerkt dat er een gebrek aan vertrouwen en liefde was. Mijn aandacht wil ik voortaan op deze twee richten. De liefde heeft bodem gevonden om in de toekomst te mogen groeien en bloeien. De mist toont me, dat ik nog niet altijd even helder beeld heb en dat ik me ervan bewust mag worden, dat er zeker nog diverse gedachten in mij aanwezig zijn, die mij ook het liefst in de nevel laten verdwalen. Daar mag ook vertrouwen en liefde aan kracht winnen. De duisternis en het gebrek aan licht voeren mij naar eigenschappen, die ik liever niet wil zien, maar die duidelijk wel een deel van mij zijn. Weer mag de liefde zich hier tonen en met liefde omhels ik mezelf met alle licht- en schaduwzijdes.
In dit grote geheel blijft rouw nog steeds een werkwoord. Rauw voelt het gemis. Pijnlijk is de leegte. Eenzaamheid vult de dag en de duisternis is bijna tastbaar.
Toch toont de natuur een intens en diep vertrouwen. Wanneer je om je heen kijkt, zie je dat alles afsterft. Kaal, verstild en kil wordt de omgeving. De vogels trekken weg en de zon is niet meer krachtig. Regen en wind mogen op het toneel verschijnen. Rouw is rauwer dan ooit.
Zijn tranen een vorm van regen? Is woede een soort storm? Is het niet meer weten, de mist? Is leegte hetzelfde als de kou? Is pijn gelijk aan loslaten?
We mogen vertrouwen dat geen enkel blad zomaar verloren gaat. Uit liefde blijft de boom geworteld en zal verder groeien met de wetenschap dat elk zaadje, elk blad en elke tak zijn grote waarde had.
Rouw is het werkwoord, dat toont dat je stappen mag maken ondanks gemis. Rouw geeft je diepte die je anders nooit gevoeld zou hebben. Rouw voert je naar een weg, die je nooit vrijwillig had genomen, maar waar je de liefde en het vertrouwen zult vinden om het leven aan te gaan, zoals de natuur het ons telkens weer voordoet. Steeds is er de mogelijkheid om opnieuw tot groei en bloei te komen.
