Wanneer die bewuste dag weer dichterbij komt, dan ben je al weken lang van slag. De nachten duren weer langer en zijn weer donkerder. Het is niet dat je anders die lege plek niet voelt… het is nu zoveel duidelijker voelbaar.
Een gedenkdag… een dag die nooit meer anders wordt en elk jaar weer hetzelfde begint en eindigt. De herinnering neemt je mee in de tijd en of dat nu 1 jaar of meerdere jaren geleden is, het maakt niet uit. Wat zich op die dag heeft afgespeeld staat in het geheugen gegrift.
Het enige wat verandert is de manier waarop je er mee omgaat. In de eerste jaren werd me telkens weer duidelijk, dat de leegte nooit zal veranderen. Na de eerste jaren wist ik, dat een gedenkdag een herhaling bleef van de ooit beleefde dag. De overlijdensdag kan ik nog steeds minutieus invullen. Ik kan bijna per seconde vertellen wat er toen gebeurde en wat ik toen heb gevoeld.
Het leven heeft me deze dag gegeven… aan mij de keuze hoe ermee om te gaan…
Ja lieve Karin, je hebt zeker een keuze voor deze dag gemaakt, een dag zo vol pijn en verdriet maar jij kiest er voor om op deze dag al het mooie uit Annemieks leven te herdenken. Hoe uitzonderlijk knap, hoe bewonderens waardig is dit
Ik hoop dat je naast het verdriet en gemis op deze dag altijd je dochter als het meisje mag herdenken die alles uit haar korte leventje heeft gehaald, maar ook dat jij en Anton daar alles voor over hebben gehad en haar daar heel erg bij hebben geholpen.
Ze was vast blij, zulke ouders te hebben gehad.
Liefs Marietje
Dank je wel, lieve zus ♥