Starend in het niets. De duisternis heeft de macht overgenomen en duldt geen licht, liefde of vreugde. Ik voel niets meer. Ik weet niets meer. Ik wil niets meer. Ik mag niets meer. Maar mijn lichaam doet echter pijn. Het is verkrampt … Lees verder
Ooit, lang geleden, had ik besloten nooit meer te huilen. Huilen maakte mij kwetsbaar en ik voelde me zwak. Ik was me niet bewust wat dit besluit me brengen zou. Ik slikte de tranen weg, wanneer ik verdrietig was, wanneer … Lees verder
Er stond een berichtje in mijn mobiele. Een paar woorden waren er te lezen, maar de impact was groots. “Uitslag bevolkingsonderzoek. Ik zit al in de molen en moet onze afspraak helaas afzeggen”. Ineens is het leven anders. Plotseling wordt … Lees verder
Gisteren schreef ik een vrolijk gedicht. De zon scheen en de lucht was blauw. Maar er kwamen veel reacties, dat de zon wel werd gezien, maar de warmte niet kon worden gevoeld. Dat de lucht inderdaad blauw was, maar de … Lees verder
Het regent pijpenstelen. De dag blijft vandaag wat langer in slaap, het licht is minder aanwezig. Het is maar een kleine stap om weer terug te glijden naar een tijd, waarin de duisternis de macht had over mijn leven. Het was … Lees verder
Soms is het verdriet van iemand zo groots, zo overweldigend, dat je als medemens alleen maar machteloosheid voelt. Je kunt geen verandering bewerkstelligen en vooral bij verlies van een dierbare is het een keiharde werkelijkheid waar diegene in zit. Je … Lees verder
Ik heb al vaak een verzoek gekregen om het verlies van een kind te beschrijven.. Hoe moeilijk dat is om met de leegte om te moeten gaan. Voor deze keer ontving ik de aanvraag van een moeder, die vreselijk verdrietig … Lees verder
Ze vroeg of ik een gedicht wilde schrijven. Ze had een nieuwe liefde gevonden en ze hadden het geweldig met elkaar, maar ondanks alle liefde die er bloeide bestond er een groot wantrouwen. Ooit had ze een relatie gehad en … Lees verder
Follow
