Vol verbazing en eigenlijk ook wel met een flinke dosis respect zie ik de carnavalvierders gaan. Vrolijk uitgedost, maskers, make-up, pruiken, kleding etc.. Het is een chaotische massa mensen die feest viert alsof hun leven ervan af hangt en ze gaan totaal los. Als noordeling ben ik natuurlijk niet door dit virus besmet ook al bestaan hier wel carnavalsverenigingen,  met zeer bijpassende namen. Het is niets als je dat met het zuiden vergelijkt. Terwijl hier het weekend tamelijk rustig voorbij gaat, doen onze broeders van het zuiden het absoluut niet kalm aan. Het is carnaval, dus feest!

Dan komt bij mij de gedachte omhoog. Waarom gaat men zo allemachtig uit hun dak en daarna eigenlijk niet meer. Waarom durven we met Carnaval hardop zingen, dansen en met iedereen een gezellig praatje maken.. en kom nou niet, dat dit door de drank ontstaat!!!
Ik heb het gevoel dat we dit durven en doen omdat we achter een masker schuil kunnen gaan. We hoeven ons niet te laten zien en we hoeven niet bang te zijn voor het oordeel/ mening van de ander. We laten ons dus in het dagelijkse leven vaak leiden door de reactie van de ander. Als we dus op een normale maandag hardop zouden zingen in de bus.. tja dan moeten we wel dronken zijn of lichtelijk aangetast..

Het zou toch gaaf zijn, als we niet alleen met carnaval ons zelf durven te zijn en onze vrolijkheid kunnen uiten.. het zou toch waanzinnig zijn als we altijd onze uitbundigheid zouden durven tonen..

Vandaar het gedicht van Carnaval:

Alaaf alaaf alaaf
We vieren weer carnaval
Dagen lang feesten
En vrolijk zijn bovenal

We dansen uren lang
We zingen het hoogste lied
We hebben ons verkleed
Wat ons een vorm van bescherming biedt

Waarom durven wij meer
Wanneer niemand ons herkent
Alsof je voor een poosje
Totaal iemand anders bent

Carnaval laat ons voelen
Onszelf te mogen zijn
Zing alsof niemand luistert
Dans alsof er niemand kijkt

Dus hebben wij eigenlijk de maskers af
En laten ons even gaan
Om na dit grote feest
Weer braaf in de rij te staan

Karin