Zomaar ineens kan een dag veranderen. Plotseling kan het donker langer blijven hangen. Uit het niets zit er een brok in mijn keel en heb ik even geen puf om  te genieten. Dan weet ik weer dat het stukje van mijn hart, dat bevroren is, weer opspeelt. Het stuurt gemis en kou door mijn lichaam en tranen kan ik even niet tegenhouden. Soms heb ik van die dagen, waarin het niet lukt om de pijn te aanvaarden en het leven ‘gewoon’ weer te leven.

Het is goed om op zo’n dag, de tijd te nemen om de tranen te laten gaan. Om nogmaals de pijn te voelen en de heftigheid ervan te beseffen. Ik laat het zijn, want ik weet dat ik soms weer strompel en val… en ik weet nu ook dat ik mezelf weer oprichten zal… Het hoort er allemaal bij…