Vaak zit mijn hoofd vol met gedachten, herinneringen, woorden, die me vertellen wat ik voelen moet. Ik kijk naar het verleden en het gemis stormt in vol ornaat binnen. Kijk ik naar de toekomst dan besef ik dat er een gapend gat is en blijft. Herinneringen komen aangevlogen van momenten, waar alles nog zo heerlijk goed was en het leven één groot feest. Deze herinneringen maken me blij, maar ook weer verdrietig. Gedachten brengen een lading met zich mee. Gedachten die me vooral steeds maar weer meesleuren naar emoties en vaak zijn die heftig en zwaar.

Zou het mij kunnen lukken om deze gedachten eens te laten zwijgen, dan zou er rust zijn. De stilte zou dan kunnen fluisteren en me kunnen tonen, dat niets voorbij is. Er is wel een verandering  geweest, maar alles gaat nog steeds zoals het hoort te gaan en dat de pijn die ik voel, vervangen kan worden door een glimlach. Er ontstaat een herkenning die liefde heet en die verdwijnt nooit.