Ik stel me vaak de volgende vragen:” Hoe is het mogelijk, dat ik mijn negatieve gedachten veel gemakkelijker verneem, dan de positieve? Waarom moet ik moeite doen om mijn wereld in het licht te zetten?” Lange tijd vond ik geen antwoord en kon ik het enkel maar accepteren dat het zo was.
Nu krijg ik er echter zicht op. Het wordt me wel steeds duidelijker dat de zware emoties meer ruimte toebedeeld krijgen. Ze krijgen meer aandacht, dan de rest. Verdriet, pijn, zorgen, twijfels, onzekerheden en ga zo maar door zitten ergens opgeslagen en mijn hele wezen staat elke keer weer paraat om deze niet meer te laten gebeuren. Alsof er vanuit mezelf een controlepost opgesteld staat en zo gauw er zich ook maar een kleine dreiging aandient, de negatieve herinnering actief wordt en mij meteen weer terug zet.
( Niet doen. Maak die stap niet. Het gaat je niet lukken. Het zal  misgaan. Er zal worden gepest. Ga niet van die ander houden, want dan weet je wel wat er gaat gebeuren etc etc ).

Automatisch komen deze gedachten en houden me gevangen. Ik geloof deze gedachten, want het zijn mijn herinneringen met de lading die erbij vernomen is. De gedachten beschermen mij voor pijn die ooit ervaren is en die nu niet weer gevoeld wil worden. Maar het leven is doorgegaan en ik ben veranderd. Ik zou graag wel stappen willen maken en mezelf verder willen ontwikkelen. Ik heb maar één mogelijkheid om dat te doen:  Ik zal mijn gedachten moeten doorzien. Ik zal mezelf moeten herprogrammeren en vooral de overwinningen gaan opslaan.
( Wat ging er goed. Wat heb ik bereikt. Waar heb ik gelachen. Wie heb ik geholpen. Hoe scheen de zon ).

Mijn gedachten dank ik voor hun bescherming. Maar ik ga op pad om zelf nieuwe ervaringen te maken… en mijn leven zelf in de hand te nemen met elke dag een nieuwe mogelijkheid.