Voor altijd en eeuwig – Aftellen

Ooit schreef ik deze blog en eigenlijk is er niets veranderd:

“Het jaar is in volle gang, toch ben ik nog steeds niet echt begonnen. De eerste twee maanden van het jaar worden, steeds weer met aftellen gevuld. De laatste week van februari verloopt met flashbacks, gevuld met beelden die opgeslagen zijn op mijn harde schijf. Een kind dat haar oogjes niet meer open kan krijgen, van alles nog wil, maar niet meer kan. Doodvermoeid zijn en doorgaan, niet slapen en doorgaan, bang zijn en toch doorgaan… Vechtend naar een punt waar je niet wezen wilt, waar je het liefst keihard voor wegrent, maar waar geen vluchten meer mogelijk is. De dood voor ogen, de duisternis stond klaar, de leegte diende zich al aan, de pijn die omhoog kroop… 

Maar in deze laatste week… hadden wij haar nog bij ons, was ze nog in ons midden, konden we haar nog vertroetelen en konden wij nog aan haar wensen en eisen voldoen. Wat was het zwaar, maar wat was die tijd waardevol. Ik wist dat het de laatste week was. Mijn kind had de regie in handen. Ze wilde nog een kinderzegen, de pastoor moest komen! Ze wilde nog uit eten met alle lieverds die belangrijk waren voor haar en dat waren er velen. Ondanks haar ellendige situatie, bedacht ze nog van alles. Ze liet zich niet van haar pad afbrengen.

Het leven ging door en we moesten van elk moment genieten! Op haar sterfdag, kwamen deze mensen niet eten, maar ze kwamen allemaal even langs, streelden haar haren, gaven een knuffel of een kusje en vertelden aan ons kind, hoe fijn het was geweest haar te hebben gekend… Het was een warme, mooie, prachtige lentedag. De zon scheen en in bed lag ons zonnetje te stralen. Wij dachten dat ze er niet meer echt bij was, maar zo nu en dan kwam haar vingertje omhoog, ten teken dat ze alles, maar dan ook echt alles wel meekreeg!

Deze laatste week, de allerlaatste dagen van haar aardse leven blijven door mijn hoofd golven. Soms ontstaat er een liefdevolle glimlach… soms ontstaat er een stortvloed van tranen… omdat ik haar heb moeten laten gaan…”

De tijd verstrijkt en na jaren van gemis kon ik deze leegte verweven in mijn dagelijkse bestaan. Het is geen eenvoudig weven, want je blijft telkens met de losse draad in handen zitten. Het verband is verdwenen en het motief soms onherkenbaar. Toch is het hele werkje totaal doordrongen van al mijn herinneringen. De blijde en de sombere, die ik terugzie in de kleuren van het geheel.

Nooit zal ik vergeten, nooit zal zij verdwijnen… de draad blijft de verbinding tussen haar en mij, voor nu, morgen en voor altijd.

Troossteen Voor Altijd met bijpassend gedicht Troostgeschenk  Puzzelstukje Zonder jou

 

Comment 1

  1. Marie
    28 februari 2018

    Lieve lieve zus,

    Weer deze verdrietige periode zo ontroerend en emotioneel beschreven.
    Zoveel bewondering voor jou hoe je na deze moeilijke strijd toch het leven weer hebt opgepakt en datje je zo ontwikkelt hebt. Je staat echt met beide benen vol in het hier maar soms ook nog in het verleden en dat mag/moet ook.
    Het is een deel van jouw leven wat nooit vergeten kan worden. De herinnering aan jouw lieve kleine Annemiek mag nooit verloren gaan.
    Sterkte voor de komende dagen.

    Liefs met de door jou zo genoemde knuffle.

    Marietje

Write a comment