Het jaar is in volle gang, toch ben ik nog steeds niet echt begonnen. De eerste twee maanden van het jaar worden, steeds weer met aftellen gevuld. De laatste week van februari verloopt met flash backs, gevuld met beelden die opgeslagen zijn op mijn harde schijf. Een kind dat haar oogjes niet meer open kan krijgen, van alles nog wil, maar niet meer kan. Doodvermoeid zijn en doorgaan, niet slapen en doorgaan, bang zijn en toch doorgaan.. Vechtend naar een punt waar je niet wezen wilt, waar je het liefst keihard voor wegrent, maar waar geen vluchten meer mogelijk is. De dood voor ogen, de duisternis stond klaar, de leegte diende zich al aan, de pijn die omhoog kroop.. Maar in deze laatste week .. hadden wij haar nog bij ons, was ze nog in ons midden, konden we haar nog vertroetelen en konden wij nog aan haar wensen en eisen voldoen.. Wat was het zwaar, maar wat was die tijd waardevol. Ik wist dat het de laatste week was. Annemiek had de regie in handen. Ze wilde nog een kinderzegen, de pastoor moest komen! Ze wilde nog uit eten met alle lieverds die belangrijk waren voor haar en dat waren er velen. Ondanks haar ellendige situatie, bedacht ze nog van alles.. Ze liet zich niet van haar pad afbrengen. Het leven ging door en je moest van elk moment genieten! Op haar sterfdag, kwamen deze mensen dus niet eten, maar ze kwamen allemaal even langs, streelden haar haren, gaven een knuffel of een kusje en vertelden aan ons kind, hoe fijn het was geweest haar te hebben gekend.. Het was een warme mooie prachtige lentedag. De zon scheen en in bed lag ons zonnetje te stralen. Wij dachten dat ze er niet meer echt bij was, maar zo nu en dan kwam haar vingertje omhoog, ten teken dat ze alles maar dan ook echt alles wel meekreeg! Deze laatste week, de allerlaatste dagen van haar aardse leven blijven door mijn hoofd golven. Soms ontstaat er een liefdevolle glimlach… soms ontstaat er een stortvloed van tranen.. omdat ik haar heb moet laten gaan..