In het dagelijkse leven ontstond een enorme grote leegte, nadat Annemiek niet meer lijfelijk aanwezig was. Ik kreeg tijd om uren lang onder de douche te staan. Ik hoefde niet meer te zorgen en te verzorgen. Er was geen druk meer en ik hoefde niets meer. Het leven was zoveel gemakkelijker en rustiger geworden. Deze leegte was echter geen ruimte. Het was geen vrijheid die ik voelde. Het gaf me een onbestemd gevoel en een machteloosheid, waar ik geen grip op leek te krijgen. Toch deed ik de dingen die ik wilde doen. Ik bleef dirigent en leidde het koor. Ik bleef leider van het voetbalteam en we wonnen. Ik bleef joggen en rennen. De leegte werd langzaam maar zeker weer gevuld en opgeslokt.

Maar, uit het niets lag daar een veertje zomaar voor mijn voeten. Tijdens het werken in de tuin, kon er minuten lang een vlinder op mijn schouder komen zitten. Gedurende een ritje in de auto, hoorde ik het favoriete liedje van Annemiek. En zo kan ik nog een hele pagina volschrijven over die ‘kleine’ tekentjes. Ik voerde hele gesprekken met mijn dochter en dacht dat ik het allemaal zelf verzon, tot het moment, dat er zaken besproken werden, die ik niet kon weten.. waar ik geen kennis van had. Vanaf dat moment wist ik, dat ik zeker contact had met Annemiek. Ik zou het allemaal kunnen bedenken. Wishful Thinking. Ook dat is goed. Ik voel me er heerlijk bij. Ze is inderdaad lijfelijk afwezig, maar in alles nog altijd hier..